onur  aydemir blog
✦ :  … et   lumineux :  ✦

Flanörün Günlüğü

TR

Kentteki yürüyüşler, yalnızca fiziksel bir hareket değil; aynı zamanda bir düşünme biçimidir. Nice uzun yıllardır ne zaman düşünmek, kendimde baş başa kalmak ya da rahatlamak istesem evimden dışarı çıkar ve yürürüm. Nereye gideceğimi pek de düşünmem, gidecek bir yer bulurum nasılsa… Kentler eskiden böyle değildi, benim yaşadığım yer de, kendine özgür bir dokusu ve karakteri vardı. İnsanla konuşurdu adeta…Yaşamınıza tanıklık eden sokaklar, ayağınızın alıştığı bir kafe, arkadaş toplantılarında gidilen bir pastane ya da sinema, yaşamınızın tanığı olmakla kalmaz yalnızca, arkadaşınız da olur. Bana kalırsa kent aynı zamanda psikolojik bir yerdir ve anlamı düşüncelerinizin içine gizlenmiştir. Bir süre sonra aradaki ayrım kalkmaya başlar ve yaşadığınız yerle aranızda derin bir aidiyet bağı ortaya çıkar. Siz o olursunuz, bilmeden…

Flânör de bir bakıma böyle biridir; kentin sokaklarında amaçsız gibi görünen ama aslında derin bir gözlem ve içsel yolculukla dolu adımlar atan kişiye denir. Paris’in 19. yüzyıl pasajlarında, kalabalığın içinde yalnızlığını koruyarak dolaşan bu figür, ki biz onu daha çok Weimar dolayımıyla ve Walter Benjamin aracılığıyla biliyoruz, şehrin hem tanığı hem de yorumcusudur. Benim yürüyüşlerim de böyledir; her adımda geçmişin izleriyle bugünün sesleri birbirine karışır. Bir zamanlar taş kaldırımların arasına sinmiş hikâyeler, vitrinlerdeki yansımalar, köşe başındaki eski bir ağacın gölgesi… Hepsi, kentin bana fısıldadığı sessiz cümlelerdir. Yürürken, yalnızca mekânlar değil, kendi zihnim de katman katman açılır; kent, düşüncelerimin haritasına dönüşür.

Bana göre bu yalnızca fizikî, somut bir yürüyüş olmak zorunda da değildir. Kentin sokaklarında yürürken nasıl zihnimizin içinde dolaşıyorsak benzer bir yolculuğu yazarken ve konuşurken de yapabiliriz. Nitekim bu üretimde biraz da bunu yakalamaya çalıştım. Blog sanki bir deneyim ve düşünce haritası gibi, sokaklar birer metin gibi okunuyor ve metin yaşamın içindeki bir köşede, bir düşüncede ya da tasarımda kendine bir karşılık buluyor. Her köşe, her tabela, her sessizlik bu düşünce coğrafyasında etrafındakiyle ilişki içinde ama o deneyime özgü bir anlam, bir renk ve ton taşıyor. Yazılar, bu anlamları yakalamaya çalışan bir gözlemcinin notları gibi ilerliyor. Yürürken, deneyimlerken ya da akıl yürütürken karşılaşılan detaylar yazının ritmini belirliyor. Bir duvar yazısı, bir otobüs durağındaki bekleyiş, bir pasajın loş ışığı… Bunlar, gündelik hayatın içinde saklı kalan anlatı öğeleri… Benzer şeyler bizim yaşamımızda ve ruhsal yapımızda, düşünce coğrafyamızda da farklı biçimlerde var, bunları görünür kılmak tercihe kalmış olsa da varlar, oradalar. Nitekim bu yazılar da bu öğeleri görünür kılmak için var. Kentle kurulan ilişkimiz nasıl zamanla değişiyorsa, kendimizle ve ruhumuzun derinlikleriyle kurduğumuz ilişki de aynı biçimde değişiyor. Bu yaşamın bir parçası, kaçınılmaz ama iyi ki de var! Bu gelişim dizgesi içinde nice ayrıntılar ve farklı açılar kendini göstererek görünür oluyor. Tıpkı usta denemeci Montaigne’in yazılarında olduğu gibi…Tıpkı C. G. Jung, Baruch Spinoza, (acquiescentia‘yı hatırlayın) Walter Benjamin ve diğerlerinin anlattıklarına benzer biçimde… Nitekim blogdaki ilk yazılarda daha çok el yordamıyla ilerleyen bir tereddüt, temkinle sarmalanmış bir tür gözlem ön plandayken, son dönem içeriklerde düşünsel çözümlemeler ağırlık kazanıyor. Kent burada artık yalnızca bir sahne değil; bir karakter gibi davranıyor. Bu dönüşüm, blogun gelişimini de yansıtıyor.

Yazıların biçimsel yapısı da zamanla evrildi. Başlangıçta daha kısa ve doğrudan metinler yer alırken, son yazılarda daha uzun ve katmanlı anlatılar tercih edilmeye başladı. Deneyimle gelişen düşünce ve yazı işi giderek kendi sesini, karakterini ve özgüvenini buldu. Bana kalırsa bu biçimsel değişim, okuyucunun metinle kurduğu ilişkiyi de dönüştürüyor. Flanörün Günlüğü, dijital bir kent güncesinin düşünsel ve ruhsal bir karşılığı, bir tartışma ve hesaplaşma alanı olarak da işlev görüyor. Her yazı aynı zamanda içsel bir yürüyüşün izini taşıyor. Bu izler, hem kişisel hem de kamusal bir hafızayı oluşturuyor. Blog, kentte simgeleşen ruhsal yaşam yoluyla deneyimlenen dünya ile kurulan bu çok katmanlı ilişkiyi belgeleyen bir anlatı alanı haline geliyor.

Bir Yazının Hikâyesi: Egon Schiele’nin “Dört Ağaç” Eleştirisi Nasıl Ortaya Çıktı?

Yazarken düşüncenin ve ruhun gelişimine tanıklık etmek bir ayrıcalık olsa gerek. Daha önceden derinlemesine olmasa da bilgi sahibi olduğum türlere karşı yeni içsel farkındalıklar geliştirdim ve bu yolculuğa okuru da ortak etmeye çalıştım. Daha önce tanıdığımı sandığım pek çok sanat eserine, düşünce biçimine hatta insana karşı yeni yaklaşım biçimleri geliştirdim. Sanat eleştirisi de bunlardan biridir. Bunu kısaca paylaşmak istiyorum; hem blogu hem de yaptığım işle kurduğum ilişkiyi açıklama kapasitesinin yüksek oluşundan ve blogun neden etkileşimsel bir tür yolculuk anlamına geldiğini göstermesi bakımından estetik bir örnek oluşturacağı için. Sanat eleştirisi örneğin, bana kalırsa, hiç yoksa bugün, yalnızca bir tabloyu yorumlamak değil; aynı zamanda izleyiciyle kurulan duygusal bir bağın izini de sürmek anlamını geliyor. Bu bendeki kalıcı bir değişim ve kendi görüşüme eklediğim bir tür üst katman. Ama bu değişim kendiliğinden olmadı, bunu da bir yazarak keşfetme deneyimine borçluyum. Bunu bir yazıda, Avusturyalı ekspresyonist ressam Egon Schiele’nin öteden beridir çok sevdiğim “Four Trees” tablosu üzerinden yalnızlık, direnç ve içsel çatışma gibi temaları ele almaya çalışırken fark ettim. Yukarıda sözünü ettiğim gibi, insan yazarken başkalaşıyor ve dönüşüyor, yeni bakış açıları ona kendini teklif ediyor! Nitekim yıllardır baktığınız ağaçlar, insan ruhunun metaforları haline geliyor. Bir tablonun renkleri, kompozisyonu ve boşlukları, yazının temel yapı taşlarını ve ruhunuzdaki keşfedilmemiş sokakları oluşturuyor. Her görsel öğe, daha önce hiç farkında olmadığınız yeni ve başka bir düşünceyi çağırıyor. Bu çağrılar, yazının ritmini belirliyor. Görsel analiz, düşünsel çözümlemeyle birleşiyor. Yazının dili, hem teknik hem de duygusal bir denge kuruyor. Sanat tarihine dair bilgiler, kişisel yorumlarla harmanlanıyor. Bu yapı, okuyucunun hem bilgi edinmesini hem de metinle duygusal bir bağ kurmasını sağlıyor. Yazının sonunda, tabloyla kurulan ilişkinin izleri sürülüyor. İzleyici, yalnızca bir sanat eserine değil; kendi iç dünyasına da bakıyor. Bu bakış, yazının temel hedeflerinden biri. Sanat, bir yüzleşme alanı olarak sunuluyor.

Bu yazı, blogun en çok okunan içeriği oldu. Okuyucuların ilgisi, sanatın kişisel yorumlarla birleştiği metinlere yöneliyor. Bu durum, içerik üretiminde yeni yönelimler için bir gösterge. Sanat ve psikoloji arasındaki ilişki, dijital anlatımda güçlü bir tema olarak öne çıkıyor.

Parallax Siteleri Nasıl Kuruldu? Temel Motivasyon ve Amaç Nedir?

Günümüzde web sayfaları otomatik çeviri yapabilir duruma geldi. Artık her tarayıcının bu işlevi var. Ancak bir başka gerçek daha var ki onun adı da İngilizce. İngilizce kim ne derse desin yüz yılı aşkın bir süredir tam bir dünya dili, artık herkesin az ya da çok bildiği bir dil ve çeviri hizmetindeki kolaylıklar bunu değiştirecek gibi görünmüyor. İngilizce bilen okur başka dillerdeki sayfaları, onun için çok önemli değilse okumayı tercih etmiyor hatta ne yazık ki ilk bakışta antipatik buluyor ve kapatıyor. Kişisel tecrübelerim bana bunu gösterdi. Parallax Review de bu düşünceden yola çıktı; dil engelinin getirdiği ön yargı ve antipatiyi aşarak içeriğin okura ulaşmasını sağlamak. Bu nedenle Parallax Review’de, Parallax İnceleme’de ele alınan araştırma metinlerinin bazılarının gözden geçirilmiş bir İngilizce çevirisini bulacaksınız. Ama eğer Türkçe okuyorsanız fazla da bir şey bulamayacaksınız zira buradaki yazıların hepsi esas olarak ve ilk önce, Türkçe yayınlanan diğer web sayfalarına konuyor. Ancak diğer siteleriden seçilenlerin bazıları İngilizce okuyanların ilgisine Parallax Review’de sunuluyor. Sitenin temeli ise Türkçe yayın yapan Parallax İnceleme’ye dayanıyor. Bu nedenle içeriğinin öncelikle tanıtılması gereken de Parallax İnceleme olarak karşımıza çıkıyor.

Parallax İnceleme okura sabit bir görüşten ziyade değişken bir algı öneriyor. İnceleme ifadesinin ima ettiği akademik ve analitik perspeftiften bu bakımdan önemli ölçüde sapmalar gösterebiliyor. Her ne kadar sitenin içeriğinin analitik yönelimleri bulunsa da günümüzün gerektirdiği çok yönlü bakış açısına yer verebilmek için çoğu zaman bir tür “bileşkeye” ve “kör noktalara” doğrudan odaklanma ihtiyacının bir verimi olarak ortaya çıkıyor. Bu bakımdan öznellikle; ancak insan tecrübesinden damıtılarak üretilebilen bir duyarlılıkla hareket ettiğinden, kendini yorumla ve deneyimle genişletmeyi tercih ediyor. Her yazı, bir perspektif değişimiyle başlıyor. Bu değişim, okuyucunun düşünsel katılımını artırıyor. Eleştiri, bir tartışma zemini olarak sunuluyor.

Bir “İlk Göz Ağrısı”: Flanörün Günlüğü’nün Hikâyesi

Bu siteye adını veren Flanörün Günlüğü aynı zamanda yazar için ayrıcalıklı bir yerde zira onun “ilk göz ağırısı” olma özelliğini taşıyor. Sanki ilk çocuk gibi; yazar onun doğduğu geceyi, hiç hesapta yokken açılıveren bir sayfaya düşüncelerinin nasıl kendiliğinden akıverdiğini, soğuk bir gece vakti, kimseciklerin olmadığı bir kütüphane salonunda parmaklarının tuşlara dokunurken çıkardığı tekdüze sesin yankılanışını daha dün gibi hatırlıyor. Son derece mütevazı ve amatör bir çabayla, damla damla birikerek gelişen bu blog aynı zamanda şu anda görüntülediğinizi daha gelişmiş ve profesyonel düzeyin eşiğinde duran kapsamlı sitenin de isim babası aynı zamanda… Flanörün Günlüğünde ele alınan konular arasında sinema, edebiyat, görsel sanatlar ve dijital kültür de yer alıyor. Her içerik, bir eser üzerinden toplumsal ve estetik bağlamları tartışmayı amaçlıyor. Bu çok katmanlı yaklaşım, okuyucuya farklı düşünme biçimleri sunuyor. Yazıların dili, kimi zaman kavramsal olabilen dili yoğunluk taşısa da çeşitli örneklerle desteklenerek daha rahat erişilebilir hale getiriliyor. Kavramlar açıklanırken, metin içinde somut örneklerle bağlam kazanıyor. Bu yapı, okuyucunun metni takip etmesini kolaylaştırıyor.

Görsel tasarımda, açık mavi tonlarla zıtlık oluşturacak biçimde keskin çizgiler tercih ediliyor. Bu seçim, blogun eleştirel yapısını desteklerken bir yandan da düşüncenin serbestliğine kapı açan serbest ifade tarzını ima ederek okuru rahatlatmayı amaçlıyor. Sayfa düzeni, içeriklerin kolayca erişilebilmesini sağlıyor. Görseller, metnin kavramsal yapısını tamamlıyor. Bogl, dijital eleştiri alanında bir örnek vererek aynı zamanda yeni bir tür düşünme biçimi öneriyor. Eleştiri, yalnızca bir değerlendirme değil; aynı zamanda bir davet işlevi görüyor. Okuyucu, metne aktif olarak dahil oluyor. Bu katılım, blogun temel hedeflerinden biri aynı zamanda…

Bir Masal Defteri’nin Yazılışı
Masal formu esas olarak anlatının hafifliğini ve şiirselliğini taşır. Bu blog da bu amaçla yola çıktı. Amacı nostaljik ve yumuşak anlatılara yer vermek, deneysel olabilecek formlara kapı aralarken ülkemizde çok da bilinmeyen novella türünü, bizdeki ifadesiyle “tefrika” ile buluşturmaktı. Ancak bu deneyselliğin ve hayatın gerçekliğinin karşısında “Misafir Erkek Çocuk” gibi sert gerçekçi yazılar da ortaya çıktı. Blogda her yazı öncelikle bir anlatı hüviyetiyle yola çıkıyor. Bu nedenle onlar birer hikâye gibi başlıyor ve giderek kendi sesini buluyor. Başka bir ifadeyle, serbestçe salınıyorlar. Ama sonunda hepsi de düşünsel bir iz bırakıyor. Anlatı, duygusal bir deneyime dönüşüyor.

Bir Masal Defteri’nde ele alınan temalar arasında çocukluk, zaman, unutma ve hayal yer alıyor. Anlatılar, sembolik öğelerle zenginleştiriliyor. Her hikâye, bir duyguyu çağırıyor. Bu çağrılar, okuyucunun metinle bağ kurmasını sağlıyor. Yazıların dili, şiirsel ve ritmik bir yapı taşıyor. Cümleler kısa, çağrışımlı ve duygusal. Bu yapı, okuyucunun metni bir anlatı gibi deneyimlemesini sağlıyor. Anlatımda açıklık ve duygusallık bir arada sunuluyor. Görsel seçimde pastel tonlar ve illüstratif öğeler tercih ediliyor. Görseller, metnin atmosferini destekliyor. Sayfa düzeni, hikâyenin akışını takip edecek şekilde yapılandırılıyor. Görsel ve metin arasındaki uyum, anlatının etkisini artırıyor. Kısacası, Bir Masal Defteri, okuyucunun duygusal bağ kurabileceği bir alan sunuyor. Her yazı, bir hatırayı çağırıyor; bir duyguyu yeniden yaşatıyor. Bu yönüyle blog, anlatının gücünü dijital ortamda yeniden üretmeyi amaçlıyor.

Güneşten Kopan Mavi Bir Alan: Şiirin Soluk Aldığı Yer Olarak Güneş Damlaları

Güneş Damlaları, dijital şiirin hafifliğiyle düşünsel derinliğini bir araya getiren bir blog. Bu alan, kelimelerin yalnızca anlam taşıdığı değil; aynı zamanda ışık, renk ve ritimle konuştuğu bir yer. Her şiir, bir damla gibi düşüyor sayfaya—sessiz ama yankılı. Bu blogda, şiir yalnızca bir tür değil; bir biçim, bir atmosfer, bir çağrı. Yazdığım şiirler, gündelik hayatın içinden süzülen imgelerle başlıyor. Bir sabah ışığı, bir pencere kenarı, bir metro durağı… Bunlar, şiirin başlangıç noktaları. Her şiir, bir gözlemle başlıyor ama bir duyguyla sona eriyor. Güneş Damlaları, bu geçişlerin izini süren bir alan. Şiir, burada bir geçiş biçimi.

Blogun görsel yapısı, şiirlerin atmosferini destekleyecek şekilde tasarlandı. Arka plan renkleri, pastel tonlarda; tipografi sade ama ritmik. Her şiir, bir görsel eşlikçiyle sunuluyor—bazen bir kolaj, bazen bir illüstrasyon, bazen yalnızca bir boşluk. Bu görsel öğeler, şiirin sessizliğini tamamlıyor. Sayfa, bir şiir kitabı gibi değil; bir şiir anı gibi davranıyor.

Güneş Damlaları’nda kullanılan dil, klasik şiir kalıplarından uzak ama çağrışımlarla dolu. Serbest ölçü, kısa dizeler, beklenmedik imgeler… Bu yapı, okuyucunun şiiri bir anlatı gibi değil; bir deneyim gibi yaşamasını sağlıyor. Her şiir, bir duygunun izini sürüyor ama onu tanımlamıyor. Tanımsızlık, bu blogun şiirsel özgürlüğü. Şiirlerin temaları arasında zaman, hafıza, ışık, yalnızlık ve geçicilik öne çıkıyor. Bu temalar, doğrudan işlenmiyor; bir imgeyle, bir sessizlikle, bir boşlukla sezdiriliyor. Örneğin, “Stultifera Nutis” adlı şiirde, yalnızca bir rüyanın kalıcı etkisi anlatılıyor ama okuyucu, bir ayrılığı derinden hissediyor. Çünkü rüyanın duygusu ve ona yön veren yaşam deneyiminin kendisi de buna kaynak oluşturuyor aslında… Bu sezgisellik, blogun şiir anlayışının temelini oluşturuyor. Kısacası Güneş Damlaları, dijital şiirin olanaklarını araştıran bir alan. HTML ve CSS modülleriyle şiirlerin sunumu, klasik kitap formatından kasıtlı olarak farklılaştırıldı. Her şiir, bir kart yapısında sunuluyor; mobil uyumlu, görsel destekli ve ritmik. Hover efektleriyle dizelerin arka planı değişiyor; okuyucu, şiiri yalnızca okumuyor, onunla etkileşime giriyor.

Blogda yer alan bazı şiirler, sesli okuma formatında da sunulabilecek durumda. Henüz böyle bir kayıt girilmedi ama blog bu deneyime uygun olarak geliştirildi. Bu tür ses kayıtları, şiirin ritmini ve tonunu okura daha doğrudan aktaracak. Okur şiiri hem görsel hem işitsel olarak deneyimleyerek onu kendi yaşamında ve duygusal dünyasında derinlemesine yaşayabilecek. Bu çoklu deneyim, dijital şiirin yeni biçimlerini araştırma çabasının bir parçası…

Güneş Damlaları’nda şiir, yalnızca bir içerik değil; bir biçimsel arayış. Her şiir, bir biçim denemesi. Kimi zaman bir tablo gibi yerleştirilmiş dizeler; kimi zaman bir diyaloğa dönüşen imgeler. Bu biçimsel çeşitlilik, blogun deneysel yönünü ortaya koyuyor. Şiir, burada hem içerik hem yapı. Kısacası, Güneş Damlaları, dijital çağda şiirin nasıl sunulabileceğine dair bir mütevazı bir öneri. Şiir, burada yalnızca yazılmıyor; tasarlanıyor, sunuluyor, deneyimleniyor. Her şiir, bir damla gibi düşüyor sayfaya. Bu damlalar, güneş ışığında parlıyor; bazen bir gölgeye dönüşüyor, bazen bir yankıya….

Codex Corpus: Bir Ömür Yeterli Midir?

Yolculuğumun bir aşamasında dünyadaki bütün bilgi birikiminin ve yaratılmış her şeyin, aslında parçalıymış gibi görünen tek bir bütün gerçekliğin farklı görünümlerinden ibaret olduğunu, her şeyin birbirine görünmez bağlarla bağlı bulunduğunu fark ettim. Aslında bu düşünce yıllardır zihnimdeydi: Realite tektir; yalnızca farklı yüzleri vardır. Biz, bu yüzleri daha ayrıntılı inceleyebilmek için onları parçalara ayırırız. Bu soyutlama düzeyindeki parçalanma, bilimsel ilerlemeye büyük katkı sağlamış; insanlığın önündeki gereksiz engelleri kaldırarak ona çağ atlatmıştır. Ancak aynı parçalanmanın, insan ruhunda bir yankısı da vardır: manevi bir bölünme, bir tür içsel kriz. Evet krize yol açar zira bu parçalanmışlık, yalnızca kavramsal bir yöntem olarak kalmaz, aynı zamanda varoluşun algılanış biçimini de dönüştürür. Parçaları tek tek incelemek, bütünü anlamak için vazgeçilmezdir; fakat bu süreçte, parçaların arasındaki gerçek ve görünmez bağlar giderek silikleşir. İnsan zihni, ayrıntının büyüsüne kapıldıkça, bütünün sessiz armonisini ve onun içinde biçim aldığı orkestranın yaptığı asıl önemli işi duyamaz olur. Böylece bilgi çoğalırken, anlamın derinliği azalır; gelişim ve yabancılaşma, aynı kökten filizlenen iki kardeş gibi yan yana büyür.

Realitenin bu bütünsel niteliğini sezmem, araştırmalarımı düşünce tarihinin eski dönemlerine yöneltti — devlerin hâlâ yeryüzünde dolaştığı, sözün söylendiği anda her türlü sınırı aşarak gerçek olma potansiyeli taşıdığı o masalsı zamanlara…Bu bağlamda tasarladığım Codex Corpus, yıllarca kendi kendime, sessizce ve adım adım yürüttüğüm çalışmalarımın özü ve son meyvesidir. Eğer kibir olarak algılanmazsa, onu kendi açımdan bir tür “olgunluk meyvesi” olarak görüyorum. Paylaşmaya bir ömür yetecek mi, bilemem. Ama umarım yeter…

Yolculuğuma ortak olursanız, birlikte görme ve öğrenme şansımız olur.

Sevgiyle kalın,

EN

The Flâneur’s Diary

Walks in the city are not just a physical act; they are also a way of thinking. For many long years, whenever I want to think, be alone with myself, or relax, I leave my home and walk. I don’t think much about where I’m going; I’ll find a place somehow… Cities weren’t like this in the past; the place where I live also had its own unique texture and character. It was as if it spoke to people… The streets that witness your life, a café your feet are accustomed to, a pastry shop or a cinema visited during gatherings with friends—they don’t just bear witness to your life; they also become your friends. In my opinion, the city is also a psychological place, and its meaning is hidden within your thoughts. After a while, the distinction begins to disappear, and a deep bond of belonging emerges between you and the place you live. You become it, unknowingly…

The flâneur is, in a way, such a person; it refers to someone who takes steps in the city’s streets that seem aimless but are actually filled with deep observation and an inner journey. This figure, who we know mostly through Weimar and Walter Benjamin, wandering through the 19th-century arcades of Paris while preserving his solitude within the crowd, is both a witness and an interpreter of the city. My walks are like this, too; with every step, the traces of the past and the sounds of today intertwine. Stories seeped between the cobblestones, reflections in shop windows, the shadow of an old tree on a corner… All are silent sentences the city whispers to me. As I walk, not only the spaces but also my own mind opens up, layer by layer; the city transforms into a map of my thoughts.

For me, this doesn’t have to be just a physical, concrete walk. Just as we wander inside our minds while walking the city streets, we can undertake a similar journey while writing and speaking. Indeed, I have tried to capture a bit of this in this production. The blog is like a map of experience and thought; streets are read like texts, and the text finds its correspondence in a corner of life, in a thought, or in a design. Every corner, every sign, every silence carries a meaning, a color, and a tone unique to that experience, yet in relation to its surroundings in this geography of thought. The writings proceed like the notes of an observer trying to capture these meanings. The details encountered while walking, experiencing, or reasoning determine the rhythm of the writing. A piece of graffiti, a wait at a bus stop, the dim light of a passage… These are the narrative elements hidden in daily life… Similar things exist in different forms in our lives and our psychic structures, in our geography of thought; although making them visible is a matter of choice, they are there. Indeed, these writings exist to make these elements visible. Just as our relationship with the city changes over time, so does the relationship we establish with ourselves and the depths of our soul. This is a part of life, inevitable, but thankfully so! Within this system of development, many details and different angles reveal themselves and become visible. Just like in the essays of the master essayist Montaigne… Just as described by C. G. Jung, Baruch Spinoza (remember acquiescentia), Walter Benjamin, and others… Indeed, while the initial posts on the blog were marked by a tentative, cautious kind of observation, progressing more by trial and error, the recent content is dominated by intellectual analyses. Here, the city is no longer just a stage; it acts like a character. This transformation also reflects the blog’s development.

The formal structure of the writings has also evolved over time. While shorter and more direct texts were featured initially, longer and more layered narratives have been preferred in recent posts. The craft of thought and writing, developed through experience, has gradually found its own voice, character, and self-confidence. In my opinion, this formal change also transforms the reader’s relationship with the text. The Flâneur’s Diary also functions as the intellectual and spiritual counterpart of a digital city journal, a space for discussion and reckoning. Every piece of writing carries the trace of an inner walk. These traces form both a personal and a public memory. The blog becomes a narrative space documenting this multi-layered relationship established with the world, experienced through the spiritual life symbolized in the city.

The Story of an Article: How Did the Critique of Egon Schiele’s “Four Trees” Come to Be?

Witnessing the development of thought and spirit while writing must be a privilege. I have developed new inner awareness towards genres I previously knew, albeit not in depth, and I have tried to include the reader in this journey. I developed new ways of approaching many works of art, ways of thinking, and even people I thought I knew before. Art criticism is one of them. I want to share this briefly; both because it has a high capacity to explain the blog and the relationship I have with my work, and because it constitutes an aesthetic example of why the blog signifies an interactive kind of journey. Art criticism, for instance, in my opinion, at least today, means not only interpreting a painting but also tracing the emotional bond established with the viewer. This is a permanent change in me and a sort of upper layer I’ve added to my own perspective. But this change did not happen on its own; I owe it to an experience of discovering through writing. I realized this in an article where I tried to address themes like loneliness, resistance, and inner conflict through the painting “Four Trees” by the Austrian expressionist painter Egon Schiele, which I have long admired. As mentioned above, one transforms and changes while writing; new perspectives offer themselves! Thus, the trees you have looked at for years become metaphors for the human soul. The colors, composition, and empty spaces of a painting form the fundamental building blocks of the writing and the undiscovered streets in your soul. Each visual element evokes a new and different thought you were never aware of before. These evocations determine the rhythm of the writing. Visual analysis merges with intellectual analysis. The language of the writing establishes both a technical and an emotional balance. Information about art history is blended with personal interpretations. This structure allows the reader to both gain knowledge and form an emotional connection with the text. At the end of the article, the traces of the relationship established with the painting are followed. The viewer looks not only at a work of art but also into their own inner world. This gaze is one of the main goals of the article. Art is presented as a space for confrontation.

This article became the most-read content on the blog. The readers’ interest is directed towards texts where art is combined with personal interpretations. This situation is an indicator for new trends in content production. The relationship between art and psychology stands out as a powerful theme in digital storytelling.

How Were the Parallax Sites Established? What Are the Core Motivation and Purpose?

Today, web pages have become capable of automatic translation. Every browser now has this function. However, there is another reality, and its name is English. No matter what anyone says, English has been a true world language for over a century; it is a language that everyone now knows to some extent, and the conveniences in translation services do not seem to be changing this. A reader who knows English prefers not to read pages in other languages unless they are very important to them; unfortunately, they even find them unappealing at first glance and close them. My personal experiences have shown me this. Parallax Review was born from this idea: to overcome the prejudice and antipathy brought by the language barrier and ensure the content reaches the reader. For this reason, in Parallax Review, you will find a revised English translation of some of the research texts discussed in Parallax İnceleme. But if you are reading in Turkish, you won’t find much, as all the articles here are primarily and first published on other Turkish-language web pages. However, some selected articles from the other sites are presented for the interest of English readers in Parallax Review. The foundation of the site is based on the Turkish-language Parallax İnceleme. Therefore, it is Parallax İnceleme that needs to be introduced first.

Parallax İnceleme offers the reader a shifting perception rather than a fixed viewpoint. In this respect, it can show significant deviations from the academic and analytical perspective implied by the term “İnceleme” (Review). Although the site’s content has analytical orientations, it often emerges as a product of the need to focus directly on a kind of “synthesis” and “blind spots” to accommodate the multifaceted perspective required today. In this regard, it acts with subjectivity, but with a sensitivity that can only be produced through distilled human experience, and thus prefers to expand itself through interpretation and experience. Each article begins with a change in perspective. This change increases the reader’s intellectual participation. Criticism is presented as a ground for discussion.

A “First Love”: The Story of the Flâneur’s Diary

Flanörün Günlüğü (The Flâneur’s Diary), which gives this site its name, also holds a special place for the author, as it is his “first love.” Like a first child; the author remembers the night it was born, how his thoughts flowed spontaneously onto a page that opened up unexpectedly, the monotonous echo of his fingers tapping the keys in a deserted library hall on a cold night, as if it were yesterday. This blog, which developed drop by drop with a very modest and amateur effort, is also the namesake of the comprehensive site you are currently viewing, which stands on the threshold of a more advanced and professional level… The topics covered in The Flâneur’s Diary include cinema, literature, visual arts, and digital culture. Each piece of content aims to discuss social and aesthetic contexts through a particular work. This multi-layered approach offers the reader different ways of thinking. Although the language of the articles can sometimes be dense and conceptual, it is made more accessible by being supported with various examples. As concepts are explained, they gain context with concrete examples within the text. This structure makes it easier for the reader to follow the text.

In the visual design, sharp lines are preferred to create a contrast with light blue tones. This choice supports the blog’s critical structure while also aiming to relax the reader by implying a free style of expression that opens the door to the freedom of thought. The page layout ensures that content is easily accessible. Visuals complement the conceptual structure of the text. The blog offers a new way of thinking by providing an example in the field of digital criticism. Criticism serves not only as an evaluation but also as an invitation. The reader is actively included in the text. This participation is also one of the blog’s main objectives…

The Writing of a Fairy Tale Notebook

The fairy tale form essentially carries the lightness and poetry of narrative. This blog also set out with this purpose. Its aim was to feature nostalgic and gentle narratives, to open a door to experimental forms, and to bring together the novella genre, not widely known in our country, with our version of it, the “tefrika” (serial). However, in the face of this experimentalism and life’s reality, starkly realistic writings like “The Guest Boy” also emerged. In the blog, every piece of writing starts out primarily as a narrative. Therefore, they begin like stories and gradually find their own voice. In other words, they sway freely. But in the end, they all leave an intellectual trace. The narrative transforms into an emotional experience.

The themes covered in Bir Masal Defteri (A Fairy Tale Notebook) include childhood, time, forgetting, and dreams. The narratives are enriched with symbolic elements. Each story evokes an emotion. These evocations allow the reader to connect with the text. The language of the writings has a poetic and rhythmic structure. The sentences are short, evocative, and emotional. This structure allows the reader to experience the text like a narrative. Clarity and emotionality are presented together in the storytelling. Pastel tones and illustrative elements are preferred in the visual selection. The visuals support the atmosphere of the text. The page layout is structured to follow the flow of the story. The harmony between visuals and text enhances the narrative’s impact. In short, A Fairy Tale Notebook offers a space where the reader can form an emotional bond. Each piece of writing evokes a memory, relives an emotion. In this respect, the blog aims to reproduce the power of narrative in the digital environment.

A Blue Space Breaking from the Sun: Sun Drops as a Place Where Poetry Breathes

Güneş Damlaları (Sun Drops) is a blog that brings together the lightness of digital poetry with intellectual depth. This space is a place where words not only carry meaning but also speak with light, color, and rhythm. Each poem falls onto the page like a drop—silent but resonant. On this blog, poetry is not just a genre; it is a form, an atmosphere, a calling. The poems I write begin with images distilled from everyday life. A morning light, a windowsill, a subway stop… These are the starting points of the poem. Each poem begins with an observation but ends with an emotion. Sun Drops is a space that traces these transitions. Poetry, here, is a form of transition.

The visual structure of the blog was designed to support the atmosphere of the poems. The background colors are in pastel tones; the typography is simple yet rhythmic. Each poem is presented with a visual companion—sometimes a collage, sometimes an illustration, sometimes just empty space. These visual elements complete the silence of the poem. The page behaves not like a poetry book, but like a moment of poetry.

The language used in Sun Drops is distant from classical poetic forms but rich with connotations. Free verse, short lines, unexpected images… This structure allows the reader to experience the poem not as a narrative, but as an experience. Each poem traces an emotion but does not define it. This lack of definition is the poetic freedom of this blog. The themes of the poems include time, memory, light, loneliness, and transience. These themes are not addressed directly; they are hinted at through an image, a silence, a void. For example, in the poem “Stultifera Navis,” only the lasting effect of a dream is described, but the reader deeply feels a separation. Because the emotion of the dream and the life experience that directs it are actually the source of this… This intuitiveness forms the basis of the blog’s understanding of poetry. In short, Sun Drops is a space that explores the possibilities of digital poetry. The presentation of the poems with HTML and CSS modules was deliberately differentiated from the classic book format. Each poem is presented in a card structure; mobile-friendly, visually supported, and rhythmic. With hover effects, the background of the lines changes; the reader does not just read the poem but interacts with it.

Some poems on the blog are also suitable for being presented in an audio-reading format. No such recording has been uploaded yet, but the blog was developed to accommodate this experience. Such audio recordings will convey the rhythm and tone of the poem more directly to the reader. The reader will be able to experience the poem both visually and audibly, living it deeply in their own life and emotional world. This multiple experience is part of the effort to explore new forms of digital poetry…

In Sun Drops, poetry is not just content; it is a formal quest. Each poem is a formal experiment. Sometimes lines are arranged like a painting; sometimes images turn into a dialogue. This formal diversity reveals the experimental aspect of the blog. Here, poetry is both content and structure. In short, Sun Drops is a modest proposal for how poetry can be presented in the digital age. Here, poetry is not just written; it is designed, presented, experienced. Each poem falls onto the page like a drop. These drops sparkle in the sunlight; sometimes turning into a shadow, sometimes into an echo….

Codex Corpus: Is a Lifetime Enough?

At one stage of my journey, I realized that all the knowledge in the world and everything ever created are, in fact, different manifestations of a single, whole reality that only appears to be fragmented; that everything is connected by invisible bonds. In fact, this thought had been in my mind for years: Reality is one; it only has different faces. We divide these faces into parts to examine them in more detail. This fragmentation at the abstract level has made a great contribution to scientific progress; it has removed unnecessary obstacles before humanity and brought it into a new age. However, this same fragmentation also has an echo in the human soul: a spiritual division, a kind of inner crisis. Yes, it leads to a crisis because this fragmentation does not remain merely a conceptual method; it also transforms the way existence is perceived. Examining the parts one by one is indispensable for understanding the whole; but in this process, the real and invisible bonds between the parts gradually fade. As the human mind becomes captivated by the magic of detail, it can no longer hear the silent harmony of the whole and the truly important work done by the orchestra in which it takes shape. Thus, as knowledge increases, the depth of meaning decreases; development and alienation grow side by side, like two siblings sprouting from the same root.

Sensing this holistic nature of reality directed my research towards the ancient periods of intellectual history—to those mythical times when giants still roamed the earth, when the word, once spoken, had the potential to become real by crossing all boundaries… In this context, the Codex Corpus I designed is the essence and final fruit of the studies I have conducted on my own, silently and step by step, for years. If it is not perceived as arrogance, I see it, from my perspective, as a kind of “fruit of maturity.” I do not know if a lifetime will be enough to share it. But I hope it is…

If you join me on my journey, we will have the chance to see and learn together.

Stay with love,

FR

Le Journal du Flâneur

Les promenades en ville ne sont pas seulement un mouvement physique ; elles sont aussi une manière de penser. Depuis de longues années, chaque fois que je veux penser, être seul avec moi-même ou me détendre, je sors de chez moi et je marche. Je ne pense pas vraiment où je vais, je trouve bien un endroit où aller… Les villes n’étaient pas comme ça autrefois ; le lieu où je vis avait aussi sa propre texture et son caractère uniques. C’était comme s’il parlait aux gens… Les rues qui sont témoins de votre vie, un café auquel vos pieds sont habitués, une pâtisserie ou un cinéma fréquenté lors de rencontres entre amis, ne font pas que témoigner de votre vie, ils deviennent aussi vos amis. À mon avis, la ville est aussi un lieu psychologique et sa signification est cachée dans vos pensées. Au bout d’un certain temps, la distinction commence à s’estomper et un profond lien d’appartenance émerge entre vous et le lieu où vous vivez. Vous devenez ce lieu, sans le savoir…

Le flâneur est, d’une certaine manière, une telle personne ; c’est ainsi que l’on nomme celui qui, dans les rues de la ville, fait des pas qui semblent sans but mais qui sont en réalité remplis d’une observation profonde et d’un voyage intérieur. Cette figure, que nous connaissons principalement par le biais de Weimar et de Walter Benjamin, errant dans les passages parisiens du XIXe siècle en préservant sa solitude au milieu de la foule, est à la fois le témoin et l’interprète de la ville. Mes promenades sont aussi comme cela ; à chaque pas, les traces du passé se mêlent aux voix d’aujourd’hui. Les histoires imprégnées entre les pavés, les reflets dans les vitrines, l’ombre d’un vieil arbre au coin d’une rue… Ce sont toutes des phrases silencieuses que la ville me murmure. En marchant, ce ne sont pas seulement les lieux, mais aussi mon propre esprit qui s’ouvre, couche par couche ; la ville se transforme en une carte de mes pensées.

Pour moi, cela ne doit pas nécessairement être une marche purement physique et concrète. De la même manière que nous nous promenons dans notre esprit en marchant dans les rues de la ville, nous pouvons entreprendre un voyage similaire en écrivant et en parlant. D’ailleurs, j’ai un peu essayé de capturer cela dans cette production. Le blog est comme une carte d’expériences et de pensées, les rues se lisent comme des textes, et le texte trouve sa correspondance dans un coin de la vie, dans une pensée ou dans un design. Chaque coin, chaque panneau, chaque silence porte un sens, une couleur et une tonalité propres à cette expérience, tout en étant en relation avec son environnement dans cette géographie de la pensée. Les écrits progressent comme les notes d’un observateur essayant de saisir ces significations. Les détails rencontrés en marchant, en expérimentant ou en raisonnant déterminent le rythme de l’écriture. Un graffiti sur un mur, l’attente à un arrêt de bus, la lumière tamisée d’un passage… Ce sont les éléments narratifs cachés dans la vie quotidienne… Des choses similaires existent sous différentes formes dans notre vie et notre structure psychique, dans notre géographie de la pensée ; bien que les rendre visibles soit une question de choix, elles sont là. Et ces écrits existent pour rendre ces éléments visibles. Tout comme notre relation avec la ville change avec le temps, la relation que nous établissons avec nous-mêmes et les profondeurs de notre âme change de la même manière. Cela fait partie de la vie, c’est inévitable, mais heureusement que c’est ainsi ! Dans ce système de développement, de nombreux détails et angles différents se manifestent et deviennent visibles. Tout comme dans les essais du maître essayiste Montaigne… Tout comme ce qui est raconté par C. G. Jung, Baruch Spinoza (souvenez-vous de l’« acquiescentia »), Walter Benjamin et d’autres… En effet, alors que les premiers articles du blog avançaient avec une sorte d’hésitation, à tâtons, enveloppée de prudence, les contenus récents sont dominés par des analyses intellectuelles. Ici, la ville n’est plus seulement une scène ; elle se comporte comme un personnage. Cette transformation reflète également le développement du blog.

La structure formelle des écrits a également évolué avec le temps. Au début, il y avait des textes plus courts et directs, tandis que les écrits récents privilégient des récits plus longs et stratifiés. La pensée et l’écriture, développées par l’expérience, ont progressivement trouvé leur propre voix, leur caractère et leur confiance en soi. À mon avis, ce changement formel transforme également la relation du lecteur avec le texte. Le Journal du Flâneur fonctionne également comme le pendant intellectuel et spirituel d’un journal de bord numérique de la ville, un espace de discussion et de confrontation. Chaque écrit porte la trace d’une marche intérieure. Ces traces constituent une mémoire à la fois personnelle et publique. Le blog devient un espace narratif qui documente cette relation complexe avec le monde, expérimentée à travers la vie spirituelle symbolisée par la ville.

L’Histoire d’un Article : Comment la critique des « Quatre Arbres » d’Egon Schiele est-elle née ?

Être témoin du développement de la pensée et de l’esprit en écrivant doit être un privilège. J’ai développé de nouvelles prises de conscience intérieures envers des genres que je connaissais auparavant, bien que de manière superficielle, et j’ai essayé d’associer le lecteur à ce voyage. J’ai développé de nouvelles approches envers de nombreuses œuvres d’art, formes de pensée et même des personnes que je croyais connaître. La critique d’art en fait partie. Je souhaite partager cela brièvement ; à la fois pour sa grande capacité à expliquer le blog et la relation que j’entretiens avec mon travail, et parce qu’elle constitue un exemple esthétique de la raison pour laquelle le blog représente un voyage interactif. La critique d’art, par exemple, à mon avis, du moins aujourd’hui, ne consiste pas seulement à interpréter un tableau, mais aussi à suivre la trace d’un lien émotionnel établi avec le spectateur. C’est un changement permanent en moi et une sorte de couche supérieure que j’ai ajoutée à ma propre perspective. Mais ce changement ne s’est pas produit de lui-même ; je le dois à une expérience de découverte par l’écriture. Je m’en suis rendu compte dans un article où j’ai tenté d’aborder des thèmes tels que la solitude, la résistance et le conflit intérieur à travers le tableau « Quatre Arbres » du peintre expressionniste autrichien Egon Schiele, que j’admire depuis longtemps. Comme mentionné plus haut, on se métamorphose et se transforme en écrivant ; de nouvelles perspectives s’offrent à vous ! Ainsi, les arbres que vous regardez depuis des années deviennent des métaphores de l’âme humaine. Les couleurs, la composition et les vides d’un tableau constituent les éléments fondamentaux de l’écriture et les rues inexplorées de votre âme. Chaque élément visuel évoque une pensée nouvelle et différente dont vous n’aviez jamais conscience auparavant. Ces appels déterminent le rythme de l’écriture. L’analyse visuelle fusionne avec l’analyse intellectuelle. Le langage de l’écrit établit un équilibre à la fois technique et émotionnel. Les informations sur l’histoire de l’art se mêlent aux interprétations personnelles. Cette structure permet au lecteur à la fois d’acquérir des connaissances et de tisser un lien affectif avec le texte. À la fin de l’article, on suit les traces de la relation établie avec le tableau. Le spectateur ne regarde pas seulement une œuvre d’art, mais aussi son propre monde intérieur. Ce regard est l’un des objectifs fondamentaux de l’article. L’art est présenté comme un espace de confrontation.

Cet article est devenu le contenu le plus lu du blog. L’intérêt des lecteurs se porte sur les textes où l’art se conjugue avec des interprétations personnelles. Cette situation est un indicateur de nouvelles orientations pour la production de contenu. La relation entre l’art et la psychologie s’impose comme un thème puissant dans la narration numérique.

Comment les sites Parallax ont-ils été créés ? Motivation et objectif principaux

Aujourd’hui, les pages web sont capables de traduction automatique. Chaque navigateur dispose désormais de cette fonction. Cependant, il existe une autre réalité, et son nom est l’anglais. Quoi qu’on en dise, l’anglais est une véritable langue mondiale depuis plus d’un siècle ; c’est une langue que tout le monde connaît plus ou moins, et les facilités des services de traduction ne semblent pas changer cela. Un lecteur qui connaît l’anglais préfère ne pas lire les pages dans d’autres langues, sauf si elles sont très importantes pour lui ; pire encore, il les trouve malheureusement antipathiques au premier abord et les ferme. Mes expériences personnelles me l’ont montré. Parallax Review est parti de cette idée : surmonter les préjugés et l’antipathie engendrés par la barrière de la langue et permettre au contenu d’atteindre le lecteur. C’est pourquoi sur Parallax Review, vous trouverez une traduction anglaise révisée de certains des textes de recherche abordés dans Parallax İnceleme. Mais si vous lisez en turc, vous ne trouverez pas grand-chose, car tous les articles ici sont d’abord et avant tout publiés sur d’autres pages web en turc. Cependant, une sélection d’articles des autres sites est présentée à l’attention des lecteurs anglophones sur Parallax Review. Le fondement du site repose sur Parallax İnceleme, qui publie en turc. C’est donc Parallax İnceleme qui doit être présenté en premier lieu.

Parallax İnceleme propose au lecteur une perception variable plutôt qu’un point de vue fixe. À cet égard, il peut présenter des écarts significatifs par rapport à la perspective académique et analytique qu’implique le terme « İnceleme » (Analyse). Bien que le contenu du site ait des orientations analytiques, il émerge souvent comme le fruit d’un besoin de se concentrer directement sur une sorte de « synthèse » et sur des « angles morts » pour accueillir la perspective multidimensionnelle exigée aujourd’hui. À cet égard, il agit avec subjectivité, mais avec une sensibilité qui ne peut être produite qu’en étant distillée de l’expérience humaine, et préfère ainsi s’élargir par l’interprétation et l’expérience. Chaque article commence par un changement de perspective. Ce changement augmente la participation intellectuelle du lecteur. La critique est présentée comme un terrain de discussion.

Un « Premier Amour » : L’histoire du Journal du Flâneur

Flanörün Günlüğü (Le Journal du Flâneur), qui donne son nom à ce site, occupe également une place privilégiée pour l’auteur, car il est son « premier amour ». Comme un premier enfant ; l’auteur se souvient de la nuit de sa naissance, de la façon dont ses pensées ont coulé spontanément sur une page ouverte à l’improviste, de l’écho monotone de ses doigts tapant sur les touches dans la salle déserte d’une bibliothèque par une froide nuit, comme si c’était hier. Ce blog, qui s’est développé goutte à goutte grâce à un effort très modeste et amateur, est aussi le parrain du site complet que vous consultez actuellement, qui se trouve au seuil d’un niveau plus avancé et professionnel… Les sujets traités dans Le Journal du Flâneur incluent le cinéma, la littérature, les arts visuels et la culture numérique. Chaque contenu vise à débattre des contextes sociaux et esthétiques à travers une œuvre. Cette approche multi-niveaux offre au lecteur différentes manières de penser. La langue des articles, bien que parfois conceptuelle et dense, est rendue plus accessible grâce à divers exemples. Les concepts, en étant expliqués, prennent leur sens dans le texte grâce à des exemples concrets. Cette structure facilite le suivi du texte par le lecteur.

Dans la conception visuelle, des lignes nettes sont préférées pour contraster avec des tons de bleu clair. Ce choix soutient la structure critique du blog tout en visant à détendre le lecteur en suggérant un style d’expression libre qui ouvre la porte à la liberté de pensée. La mise en page assure un accès facile au contenu. Les visuels complètent la structure conceptuelle du texte. Le blog propose une nouvelle façon de penser en donnant un exemple dans le domaine de la critique numérique. La critique n’est pas seulement une évaluation, elle a aussi une fonction d’invitation. Le lecteur est activement impliqué dans le texte. Cette participation est également l’un des objectifs fondamentaux du blog…

L’Écriture d’un Cahier de Contes

La forme du conte porte essentiellement la légèreté et la poésie du récit. Ce blog a été lancé dans ce but. Son objectif était de donner une place à des récits nostalgiques et doux, d’ouvrir la porte à des formes expérimentales et de faire se rencontrer le genre de la nouvelle, peu connu dans notre pays, avec notre version, le « tefrika » (feuilleton). Cependant, face à cette expérimentation et à la réalité de la vie, des écrits d’un réalisme dur comme « Le Garçon Invité » ont également vu le jour. Sur le blog, chaque texte part d’une identité narrative. C’est pourquoi ils commencent comme des histoires et trouvent progressivement leur propre voix. En d’autres termes, ils oscillent librement. Mais à la fin, tous laissent une trace intellectuelle. Le récit se transforme en une expérience émotionnelle.

Les thèmes abordés dans Bir Masal Defteri (Un Cahier de Contes) incluent l’enfance, le temps, l’oubli et le rêve. Les récits sont enrichis d’éléments symboliques. Chaque histoire évoque une émotion. Ces appels permettent au lecteur de créer un lien avec le texte. La langue des écrits possède une structure poétique et rythmique. Les phrases sont courtes, évocatrices et émotionnelles. Cette structure permet au lecteur de vivre le texte comme un récit. Clarté et émotion sont présentées ensemble dans la narration. Pour le choix des visuels, des tons pastel et des éléments illustratifs sont privilégiés. Les visuels soutiennent l’atmosphère du texte. La mise en page est structurée de manière à suivre le flux de l’histoire. L’harmonie entre le visuel et le texte renforce l’impact du récit. En bref, Un Cahier de Contes offre un espace où le lecteur peut tisser un lien émotionnel. Chaque écrit rappelle un souvenir, fait revivre une émotion. À cet égard, le blog vise à reproduire la puissance du récit dans l’environnement numérique.

Un Espace Bleu Échappé du Soleil : Gouttes de Soleil comme lieu où la poésie respire

Güneş Damlaları (Gouttes de Soleil) est un blog qui allie la légèreté de la poésie numérique à la profondeur intellectuelle. Cet espace est un lieu où les mots ne portent pas seulement un sens, mais parlent aussi avec la lumière, la couleur et le rythme. Chaque poème tombe sur la page comme une goutte — silencieuse mais pleine d’échos. Sur ce blog, la poésie n’est pas seulement un genre ; c’est une forme, une atmosphère, un appel. Les poèmes que j’écris commencent par des images filtrées de la vie quotidienne. Une lumière matinale, le bord d’une fenêtre, un arrêt de métro… Ce sont les points de départ du poème. Chaque poème commence par une observation mais se termine par une émotion. Gouttes de Soleil est un espace qui suit la trace de ces transitions. La poésie, ici, est une forme de passage.

La structure visuelle du blog a été conçue pour soutenir l’atmosphère des poèmes. Les couleurs de fond sont dans des tons pastel ; la typographie est simple mais rythmée. Chaque poème est présenté avec un accompagnement visuel — parfois un collage, parfois une illustration, parfois juste un vide. Ces éléments visuels complètent le silence du poème. La page ne se comporte pas comme un livre de poésie, mais comme un instant de poésie.

La langue utilisée dans Gouttes de Soleil est éloignée des moules poétiques classiques mais riche en connotations. Vers libres, vers courts, images inattendues… Cette structure permet au lecteur de vivre le poème non pas comme un récit, mais comme une expérience. Chaque poème suit la trace d’une émotion sans la définir. L’indéfinition est la liberté poétique de ce blog. Les thèmes des poèmes incluent le temps, la mémoire, la lumière, la solitude et l’éphémère. Ces thèmes ne sont pas traités directement ; ils sont suggérés par une image, un silence, un vide. Par exemple, dans le poème « Stultifera Navis », seul l’effet durable d’un rêve est raconté, mais le lecteur ressent profondément une séparation. Car l’émotion du rêve et l’expérience de vie qui la guide en constituent la source… Cette approche intuitive forme la base de la conception de la poésie du blog. En bref, Gouttes de Soleil est un espace qui explore les possibilités de la poésie numérique. La présentation des poèmes avec des modules HTML et CSS a été délibérément différenciée du format livre classique. Chaque poème est présenté dans une structure de carte ; compatible avec les mobiles, soutenu visuellement et rythmé. Avec des effets de survol, l’arrière-plan des vers change ; le lecteur ne se contente pas de lire le poème, il interagit avec lui.

Certains poèmes du blog sont également prêts à être présentés en format de lecture audio. Aucun enregistrement de ce type n’a encore été ajouté, mais le blog a été développé pour cette expérience. De tels enregistrements audio transmettront plus directement le rythme et le ton du poème au lecteur. Le lecteur pourra expérimenter le poème à la fois visuellement et auditivement, le vivant ainsi profondément dans sa propre vie et son monde émotionnel. Cette expérience multiple fait partie de l’effort de recherche de nouvelles formes de poésie numérique…

Dans Gouttes de Soleil, la poésie n’est pas seulement un contenu ; c’est une recherche formelle. Chaque poème est une expérimentation de forme. Parfois des vers disposés comme un tableau ; parfois des images se transformant en dialogue. Cette diversité formelle révèle l’aspect expérimental du blog. La poésie, ici, est à la fois contenu et structure. En bref, Gouttes de Soleil est une modeste proposition sur la manière dont la poésie peut être présentée à l’ère numérique. La poésie, ici, n’est pas seulement écrite ; elle est conçue, présentée, vécue. Chaque poème tombe sur la page comme une goutte. Ces gouttes brillent à la lumière du soleil ; se transformant parfois en ombre, parfois en écho….

Codex Corpus : Une vie est-elle suffisante ?

À une étape de mon voyage, j’ai réalisé que toute la connaissance du monde et tout ce qui a été créé sont en fait les différentes manifestations d’une seule et même réalité totale qui semble fragmentée ; que tout est lié par des liens invisibles. En fait, cette pensée était dans mon esprit depuis des années : la Réalité est une ; elle a seulement des visages différents. Nous divisons ces visages en parties pour pouvoir les examiner plus en détail. Cette fragmentation au niveau de l’abstraction a grandement contribué au progrès scientifique ; elle a levé les obstacles inutiles devant l’humanité et lui a fait franchir un cap. Cependant, cette même fragmentation a aussi un écho dans l’âme humaine : une division spirituelle, une sorte de crise intérieure. Oui, elle provoque une crise car cette fragmentation ne reste pas une simple méthode conceptuelle, elle transforme aussi la manière dont l’existence est perçue. Examiner les parties une par une est indispensable pour comprendre le tout ; mais dans ce processus, les liens réels et invisibles entre les parties s’estompent progressivement. L’esprit humain, captivé par la magie du détail, n’entend plus l’harmonie silencieuse du tout et le travail essentiel de l’orchestre dans lequel il prend forme. Ainsi, alors que la connaissance s’accroît, la profondeur du sens diminue ; le développement et l’aliénation grandissent côte à côte, comme deux frères issus de la même racine.

Le fait de pressentir cette nature holistique de la réalité a orienté mes recherches vers les anciennes périodes de l’histoire de la pensée — vers ces temps légendaires où les géants parcouraient encore la terre, où la parole, une fois prononcée, portait en elle le potentiel de devenir réalité en dépassant toutes les limites… Dans ce contexte, le Codex Corpus que j’ai conçu est l’essence et le fruit ultime des travaux que j’ai menés seul, silencieusement et pas à pas, pendant des années. Si cela n’est pas perçu comme de l’arrogance, je le considère, de mon point de vue, comme une sorte de « fruit de la maturité ». Je ne sais pas si une vie suffira à le partager. Mais j’espère que oui…

Si vous vous joignez à moi dans ce voyage, nous aurons la chance de voir et d’apprendre ensemble.

Avec mes amitiés,

DE

Das Tagebuch des Flaneurs

Spaziergänge in der Stadt sind nicht nur eine körperliche Betätigung, sondern auch eine Form des Denkens. Seit vielen langen Jahren gehe ich, wann immer ich nachdenken, mit mir allein sein oder mich entspannen möchte, aus dem Haus und spaziere. Ich denke nicht viel darüber nach, wohin ich gehe, einen Ort finde ich schon irgendwie… Städte waren früher nicht so; auch der Ort, an dem ich lebe, hatte seine eigene, unverwechselbare Textur und seinen eigenen Charakter. Es war, als ob er mit den Menschen sprach… Die Straßen, die Zeugen deines Lebens sind, ein Café, an das sich deine Füße gewöhnt haben, eine Konditorei oder ein Kino, das bei Freundestreffen besucht wird – sie sind nicht nur Zeugen deines Lebens, sie werden auch zu deinen Freunden. Meiner Meinung nach ist die Stadt auch ein psychologischer Ort, und ihre Bedeutung ist in deinen Gedanken verborgen. Nach einer Weile beginnt die Trennung zu verschwimmen, und es entsteht eine tiefe Bindung der Zugehörigkeit zwischen dir und dem Ort, an dem du lebst. Du wirst zu ihm, ohne es zu wissen…

Der Flaneur ist in gewisser Weise eine solche Person; so nennt man denjenigen, der in den Straßen der Stadt scheinbar ziellose, aber in Wirklichkeit von tiefer Beobachtung und einer inneren Reise erfüllte Schritte macht. Diese Figur, die wir hauptsächlich durch Weimar und Walter Benjamin kennen und die durch die Pariser Passagen des 19. Jahrhunderts wandelt und dabei ihre Einsamkeit in der Menge bewahrt, ist sowohl Zeuge als auch Deuter der Stadt. Auch meine Spaziergänge sind so; bei jedem Schritt vermischen sich die Spuren der Vergangenheit mit den Klängen der Gegenwart. Geschichten, die zwischen die Pflastersteine gesickert sind, Spiegelungen in Schaufenstern, der Schatten eines alten Baumes an einer Ecke… All das sind stille Sätze, die die Stadt mir zuflüstert. Beim Gehen öffnen sich nicht nur die Räume, sondern auch mein eigener Geist, Schicht für Schicht; die Stadt verwandelt sich in eine Landkarte meiner Gedanken.

Für mich muss dies nicht unbedingt ein rein physischer, konkreter Spaziergang sein. Genauso wie wir beim Gehen durch die Straßen der Stadt in unseren Gedanken wandern, können wir eine ähnliche Reise auch beim Schreiben und Sprechen unternehmen. Tatsächlich habe ich versucht, dies in dieser Produktion ein wenig einzufangen. Der Blog ist wie eine Landkarte der Erfahrung und des Denkens; Straßen werden wie Texte gelesen, und der Text findet seine Entsprechung in einer Ecke des Lebens, in einem Gedanken oder einem Entwurf. Jede Ecke, jedes Schild, jede Stille trägt in dieser Geografie des Denkens eine Bedeutung, eine Farbe und einen Ton, die für diese Erfahrung spezifisch sind, aber in Beziehung zu ihrer Umgebung stehen. Die Texte schreiten voran wie die Notizen eines Beobachters, der versucht, diese Bedeutungen zu erfassen. Die beim Gehen, Erleben oder Nachdenken angetroffenen Details bestimmen den Rhythmus des Schreibens. Ein Graffito an einer Wand, das Warten an einer Bushaltestelle, das gedämpfte Licht einer Passage… Das sind die im Alltag verborgenen erzählerischen Elemente… Ähnliche Dinge existieren in unterschiedlicher Form auch in unserem Leben und unserer seelischen Verfassung, in unserer Geografie des Denkens; auch wenn es eine Frage der Wahl ist, sie sichtbar zu machen, sind sie da. Und diese Texte existieren, um diese Elemente sichtbar zu machen. So wie sich unsere Beziehung zur Stadt mit der Zeit ändert, ändert sich auch die Beziehung, die wir zu uns selbst und den Tiefen unserer Seele aufbauen. Das ist ein Teil des Lebens, unausweichlich, aber zum Glück ist es so! In diesem Entwicklungssystem zeigen sich viele Details und verschiedene Blickwinkel und werden sichtbar. Genau wie in den Essays des Meister-Essayisten Montaigne… Genau wie es C. G. Jung, Baruch Spinoza (erinnern Sie sich an die „Acquiescentia“), Walter Benjamin und andere beschrieben haben… Tatsächlich stand in den ersten Beiträgen des Blogs eher eine Art Zögern im Vordergrund, ein vorsichtiges Herantasten, während in den neueren Inhalten die intellektuellen Analysen überwiegen. Die Stadt ist hier nicht mehr nur eine Bühne; sie agiert wie eine Figur. Diese Transformation spiegelt auch die Entwicklung des Blogs wider.

Auch die formale Struktur der Texte hat sich im Laufe der Zeit entwickelt. Während anfangs kürzere und direktere Texte standen, werden in den letzten Beiträgen längere und vielschichtigere Erzählungen bevorzugt. Das durch Erfahrung entwickelte Denken und Schreiben fand allmählich seine eigene Stimme, seinen Charakter und sein Selbstvertrauen. Meiner Meinung nach verändert dieser formale Wandel auch die Beziehung des Lesers zum Text. Das Tagebuch des Flaneurs fungiert auch als intellektuelles und seelisches Gegenstück zu einem digitalen Stadttagebuch, als Raum für Diskussion und Auseinandersetzung. Jeder Text trägt die Spur eines inneren Spaziergangs. Diese Spuren bilden sowohl ein persönliches als auch ein öffentliches Gedächtnis. Der Blog wird zu einem narrativen Raum, der diese vielschichtige Beziehung zur Welt dokumentiert, die durch das in der Stadt symbolisierte Seelenleben erfahren wird.

Die Geschichte eines Artikels: Wie entstand die Kritik zu Egon Schieles „Vier Bäume“?

Zeuge der Entwicklung des Denkens und des Geistes beim Schreiben zu sein, muss ein Privileg sein. Ich habe neue innere Erkenntnisse zu Genres entwickelt, mit denen ich zuvor nur oberflächlich vertraut war, und versucht, den Leser an dieser Reise teilhaben zu lassen. Ich habe neue Herangehensweisen an viele Kunstwerke, Denkweisen und sogar Menschen entwickelt, die ich zu kennen glaubte. Die Kunstkritik ist eine davon. Ich möchte dies kurz teilen; sowohl weil es die Fähigkeit besitzt, den Blog und meine Beziehung zu meiner Arbeit zu erklären, als auch weil es ein ästhetisches Beispiel dafür darstellt, warum der Blog eine Art interaktive Reise bedeutet. Kunstkritik zum Beispiel bedeutet für mich heute nicht nur, ein Gemälde zu interpretieren, sondern auch die Spur einer emotionalen Bindung zum Betrachter zu verfolgen. Dies ist eine dauerhafte Veränderung in mir und eine Art obere Schicht, die ich meiner eigenen Sichtweise hinzugefügt habe. Aber diese Veränderung geschah nicht von selbst; ich verdanke sie einer Erfahrung des Entdeckens durch Schreiben. Dies wurde mir in einem Artikel bewusst, in dem ich versuchte, Themen wie Einsamkeit, Widerstand und inneren Konflikt anhand des Gemäldes „Vier Bäume“ des österreichischen expressionistischen Malers Egon Schiele zu behandeln, das ich seit langem bewundere. Wie oben erwähnt, verwandelt man sich beim Schreiben; neue Perspektiven bieten sich einem an! So werden die Bäume, die man seit Jahren betrachtet, zu Metaphern für die menschliche Seele. Die Farben, die Komposition und die Leerräume eines Gemäldes bilden die Grundbausteine des Textes und die unentdeckten Straßen in deiner Seele. Jedes visuelle Element ruft einen neuen, anderen Gedanken hervor, dessen man sich zuvor nie bewusst war. Diese Anrufungen bestimmen den Rhythmus des Schreibens. Die visuelle Analyse verschmilzt mit der intellektuellen Analyse. Die Sprache des Textes schafft ein Gleichgewicht zwischen Technik und Emotion. Kunsthistorisches Wissen wird mit persönlichen Interpretationen vermischt. Diese Struktur ermöglicht es dem Leser, sowohl Wissen zu erlangen als auch eine emotionale Bindung zum Text aufzubauen. Am Ende des Artikels werden die Spuren der Beziehung zum Gemälde verfolgt. Der Betrachter blickt nicht nur auf ein Kunstwerk, sondern auch in seine eigene innere Welt. Dieser Blick ist eines der Hauptziele des Artikels. Kunst wird als ein Raum der Konfrontation präsentiert.

Dieser Artikel wurde zum meistgelesenen Inhalt des Blogs. Das Interesse der Leser richtet sich auf Texte, in denen Kunst mit persönlichen Interpretationen verbunden wird. Dies ist ein Indikator für neue Richtungen in der Content-Produktion. Die Beziehung zwischen Kunst und Psychologie tritt als starkes Thema im digitalen Erzählen hervor.

Wie wurden die Parallax-Seiten gegründet? Was sind die grundlegende Motivation und das Ziel?

Heutzutage sind Webseiten in der Lage, automatisch zu übersetzen. Jeder Browser verfügt inzwischen über diese Funktion. Es gibt jedoch eine weitere Realität, und ihr Name ist Englisch. Was auch immer man sagen mag, Englisch ist seit über einem Jahrhundert eine echte Weltsprache; es ist eine Sprache, die jeder mehr oder weniger kennt, und die Annehmlichkeiten der Übersetzungsdienste scheinen dies nicht zu ändern. Ein Leser, der Englisch kann, zieht es vor, Seiten in anderen Sprachen nicht zu lesen, es sei denn, sie sind für ihn sehr wichtig; schlimmer noch, er findet sie auf den ersten Blick leider unsympathisch und schließt sie. Meine persönlichen Erfahrungen haben mir das gezeigt. Parallax Review ging von diesem Gedanken aus: die durch die Sprachbarriere verursachten Vorurteile und Antipathien zu überwinden und sicherzustellen, dass der Inhalt den Leser erreicht. Aus diesem Grund finden Sie auf Parallax Review eine überarbeitete englische Übersetzung einiger der in Parallax İnceleme behandelten Forschungstexte. Aber wenn Sie auf Türkisch lesen, werden Sie nicht viel finden, da alle Artikel hier hauptsächlich und zuerst auf anderen türkischsprachigen Webseiten veröffentlicht werden. Jedoch werden einige ausgewählte Artikel von den anderen Seiten dem Interesse der englischsprachigen Leser auf Parallax Review präsentiert. Die Grundlage der Seite bildet das auf Türkisch publizierende Parallax İnceleme. Daher ist es Parallax İnceleme, das zuerst vorgestellt werden muss.

Parallax İnceleme bietet dem Leser eher eine variable Wahrnehmung als eine feste Ansicht. In dieser Hinsicht kann es erhebliche Abweichungen von der akademischen und analytischen Perspektive aufweisen, die der Begriff „İnceleme“ (Untersuchung) impliziert. Obwohl die Inhalte der Seite analytische Ausrichtungen haben, entstehen sie oft als Ergebnis der Notwendigkeit, sich direkt auf eine Art „Synthese“ und „blinde Flecken“ zu konzentrieren, um der heute erforderlichen vielschichtigen Sichtweise Rechnung zu tragen. In dieser Hinsicht handelt es mit Subjektivität, aber mit einer Sensibilität, die nur durch die Destillation menschlicher Erfahrung entstehen kann, und zieht es daher vor, sich durch Interpretation und Erfahrung zu erweitern. Jeder Artikel beginnt mit einem Perspektivwechsel. Dieser Wechsel erhöht die intellektuelle Beteiligung des Lesers. Kritik wird als Diskussionsgrundlage präsentiert.

Eine „erste Liebe“: Die Geschichte des Tagebuchs des Flaneurs

Flanörün Günlüğü (Das Tagebuch des Flaneurs), das dieser Seite ihren Namen gibt, hat auch einen besonderen Platz für den Autor, da es seine „erste Liebe“ ist. Wie ein erstes Kind; der Autor erinnert sich an die Nacht seiner Geburt, wie seine Gedanken wie von selbst auf eine unerwartet geöffnete Seite flossen, an das monotone Echo seiner Finger, die in einer kalten Nacht in einem leeren Bibliothekssaal auf die Tasten tippten, als wäre es gestern gewesen. Dieser Blog, der sich Tropfen für Tropfen aus bescheidenen und amateurhaften Bemühungen entwickelt hat, ist auch der Namensgeber für die umfassende Seite, die Sie gerade betrachten und die an der Schwelle zu einem fortgeschritteneren und professionelleren Niveau steht… Zu den im Tagebuch des Flaneurs behandelten Themen gehören Kino, Literatur, bildende Kunst und digitale Kultur. Jeder Inhalt zielt darauf ab, gesellschaftliche und ästhetische Kontexte anhand eines Werkes zu diskutieren. Dieser vielschichtige Ansatz bietet dem Leser unterschiedliche Denkweisen. Die Sprache der Artikel, obwohl manchmal konzeptionell und dicht, wird durch verschiedene Beispiele zugänglicher gemacht. Während Konzepte erklärt werden, gewinnen sie durch konkrete Beispiele im Text an Kontext. Diese Struktur erleichtert dem Leser das Verfolgen des Textes.

Im visuellen Design werden scharfe Linien bevorzugt, um einen Kontrast zu hellblauen Tönen zu schaffen. Diese Wahl unterstützt die kritische Struktur des Blogs und zielt gleichzeitig darauf ab, den Leser zu entspannen, indem sie einen freien Ausdrucksstil andeutet, der die Tür zur Gedankenfreiheit öffnet. Das Seitenlayout gewährleistet einen einfachen Zugang zu den Inhalten. Die Bilder ergänzen die konzeptionelle Struktur des Textes. Der Blog bietet eine neue Denkweise, indem er ein Beispiel im Bereich der digitalen Kritik gibt. Die Kritik dient nicht nur der Bewertung, sondern hat auch die Funktion einer Einladung. Der Leser wird aktiv in den Text einbezogen. Diese Beteiligung ist auch eines der Hauptziele des Blogs…

Das Schreiben eines Märchenbuchs

Die Form des Märchens trägt im Wesentlichen die Leichtigkeit und Poesie der Erzählung. Dieser Blog wurde mit diesem Ziel ins Leben gerufen. Sein Ziel war es, nostalgischen und sanften Erzählungen Platz zu geben, die Tür zu experimentellen Formen zu öffnen und das in unserem Land nicht sehr bekannte Genre der Novelle mit unserer Ausdrucksform, dem „Tefrika“ (Fortsetzungsroman), zu verbinden. Doch angesichts dieser Experimentierfreude und der Realität des Lebens entstanden auch hart realistische Texte wie „Der Gastjunge“. Im Blog beginnt jeder Text zunächst mit einer narrativen Identität. Deshalb beginnen sie wie Geschichten und finden allmählich ihre eigene Stimme. Mit anderen Worten, sie schweben frei. Aber am Ende hinterlassen sie alle eine intellektuelle Spur. Die Erzählung verwandelt sich in ein emotionales Erlebnis.

Zu den in Bir Masal Defteri (Ein Märchenbuch) behandelten Themen gehören Kindheit, Zeit, Vergessen und Träume. Die Erzählungen werden mit symbolischen Elementen angereichert. Jede Geschichte ruft eine Emotion hervor. Diese Anrufungen ermöglichen es dem Leser, eine Verbindung zum Text herzustellen. Die Sprache der Texte hat eine poetische und rhythmische Struktur. Die Sätze sind kurz, assoziativ und emotional. Diese Struktur ermöglicht es dem Leser, den Text wie eine Erzählung zu erleben. Klarheit und Emotionalität werden in der Erzählung vereint präsentiert. Bei der Bildauswahl werden Pastelltöne und illustrative Elemente bevorzugt. Die Bilder unterstützen die Atmosphäre des Textes. Das Seitenlayout ist so strukturiert, dass es dem Fluss der Geschichte folgt. Die Harmonie zwischen Bild und Text verstärkt die Wirkung der Erzählung. Kurz gesagt, Ein Märchenbuch bietet einen Raum, in dem der Leser eine emotionale Bindung aufbauen kann. Jeder Text ruft eine Erinnerung wach, lässt ein Gefühl wieder aufleben. In dieser Hinsicht zielt der Blog darauf ab, die Kraft der Erzählung im digitalen Raum neu zu erschaffen.

Ein blauer Raum, der sich von der Sonne löst: Sonnentropfen als Ort, an dem die Poesie atmet

Güneş Damlaları (Sonnentropfen) ist ein Blog, der die Leichtigkeit der digitalen Poesie mit intellektueller Tiefe verbindet. Dieser Raum ist ein Ort, an dem Worte nicht nur Bedeutung tragen, sondern auch mit Licht, Farbe und Rhythmus sprechen. Jedes Gedicht fällt wie ein Tropfen auf die Seite – leise, aber mit Echo. In diesem Blog ist Poesie nicht nur ein Genre; sie ist eine Form, eine Atmosphäre, ein Aufruf. Die Gedichte, die ich schreibe, beginnen mit Bildern, die aus dem Alltag gefiltert sind. Ein Morgenlicht, ein Fensterbrett, eine U-Bahn-Station… Das sind die Ausgangspunkte des Gedichts. Jedes Gedicht beginnt mit einer Beobachtung, endet aber mit einem Gefühl. Sonnentropfen ist ein Raum, der die Spuren dieser Übergänge verfolgt. Poesie ist hier eine Form des Übergangs.

Die visuelle Struktur des Blogs wurde so gestaltet, dass sie die Atmosphäre der Gedichte unterstützt. Die Hintergrundfarben sind in Pastelltönen gehalten; die Typografie ist schlicht, aber rhythmisch. Jedes Gedicht wird mit einem visuellen Begleiter präsentiert – manchmal eine Collage, manchmal eine Illustration, manchmal nur ein leerer Raum. Diese visuellen Elemente vervollständigen die Stille des Gedichts. Die Seite verhält sich nicht wie ein Gedichtband, sondern wie ein poetischer Moment.

Die in Sonnentropfen verwendete Sprache ist fern von klassischen Gedichtformen, aber reich an Assoziationen. Freie Verse, kurze Zeilen, unerwartete Bilder… Diese Struktur ermöglicht es dem Leser, das Gedicht nicht wie eine Erzählung, sondern wie eine Erfahrung zu erleben. Jedes Gedicht verfolgt die Spur eines Gefühls, ohne es zu definieren. Diese Undefiniertheit ist die poetische Freiheit dieses Blogs. Zu den Themen der Gedichte gehören Zeit, Erinnerung, Licht, Einsamkeit und Vergänglichkeit. Diese Themen werden nicht direkt behandelt; sie werden durch ein Bild, eine Stille, eine Leere angedeutet. Zum Beispiel wird im Gedicht „Stultifera Navis“ nur die nachhaltige Wirkung eines Traumes erzählt, aber der Leser spürt tief eine Trennung. Denn das Gefühl des Traumes und die Lebenserfahrung, die ihn lenkt, bilden eigentlich die Quelle dafür… Diese Suggestion bildet die Grundlage des Poesieverständnisses des Blogs. Kurz gesagt, Sonnentropfen ist ein Raum, der die Möglichkeiten der digitalen Poesie erforscht. Die Präsentation der Gedichte mit HTML- und CSS-Modulen wurde bewusst vom klassischen Buchformat unterschieden. Jedes Gedicht wird in einer Kartenstruktur präsentiert; mobilfreundlich, visuell unterstützt und rhythmisch. Mit Hover-Effekten ändert sich der Hintergrund der Verse; der Leser liest das Gedicht nicht nur, er interagiert damit.

Einige Gedichte im Blog könnten auch im Audio-Format präsentiert werden. Bisher wurde noch keine solche Aufnahme hochgeladen, aber der Blog wurde für diese Erfahrung entwickelt. Solche Tonaufnahmen werden den Rhythmus und Ton des Gedichts direkter an den Leser vermitteln. Der Leser wird das Gedicht sowohl visuell als auch auditiv erleben und es so tief in seinem eigenen Leben und seiner Gefühlswelt erfahren können. Diese multiple Erfahrung ist Teil des Bestrebens, neue Formen der digitalen Poesie zu erforschen…

In Sonnentropfen ist Poesie nicht nur Inhalt, sondern auch eine formale Suche. Jedes Gedicht ist ein Formexperiment. Manchmal sind es Verse, die wie ein Gemälde angeordnet sind; manchmal Bilder, die sich in einen Dialog verwandeln. Diese formale Vielfalt zeigt die experimentelle Seite des Blogs. Poesie ist hier sowohl Inhalt als auch Struktur. Kurz gesagt, Sonnentropfen ist ein bescheidener Vorschlag, wie Poesie im digitalen Zeitalter präsentiert werden kann. Poesie wird hier nicht nur geschrieben; sie wird gestaltet, präsentiert, erlebt. Jedes Gedicht fällt wie ein Tropfen auf die Seite. Diese Tropfen glänzen im Sonnenlicht; manchmal werden sie zu einem Schatten, manchmal zu einem Echo….

Codex Corpus: Reicht ein Leben aus?

Auf einer Etappe meiner Reise erkannte ich, dass der gesamte Wissensschatz der Welt und alles Geschaffene in Wirklichkeit verschiedene Erscheinungsformen einer einzigen, ganzheitlichen Realität sind, die nur scheinbar fragmentiert ist; dass alles durch unsichtbare Bänder miteinander verbunden ist. Tatsächlich war dieser Gedanke seit Jahren in meinem Kopf: Die Realität ist eins; sie hat nur verschiedene Gesichter. Wir teilen diese Gesichter in Teile auf, um sie detaillierter untersuchen zu können. Diese Fragmentierung auf der Abstraktionsebene hat einen großen Beitrag zum wissenschaftlichen Fortschritt geleistet; sie hat unnötige Hindernisse vor der Menschheit beseitigt und ihr einen Sprung in eine neue Ära ermöglicht. Doch dieselbe Fragmentierung hat auch ein Echo in der menschlichen Seele: eine spirituelle Spaltung, eine Art innere Krise. Ja, sie führt zu einer Krise, denn diese Zersplitterung bleibt nicht nur eine konzeptionelle Methode, sondern verwandelt auch die Art und Weise, wie die Existenz wahrgenommen wird. Die Teile einzeln zu untersuchen, ist unerlässlich, um das Ganze zu verstehen; doch in diesem Prozess verblassen die realen und unsichtbaren Verbindungen zwischen den Teilen allmählich. Während der menschliche Geist von der Magie des Details gefangen genommen wird, kann er die stille Harmonie des Ganzen und die eigentlich wichtige Arbeit des Orchesters, in dem es Form annimmt, nicht mehr hören. So nimmt das Wissen zu, während die Tiefe der Bedeutung abnimmt; Entwicklung und Entfremdung wachsen Seite an Seite wie zwei Geschwister, die aus derselben Wurzel sprießen.

Das Erspüren dieser ganzheitlichen Natur der Realität lenkte meine Forschungen auf die frühen Epochen der Geistesgeschichte – auf jene sagenhaften Zeiten, als noch Riesen auf der Erde wandelten, als das gesprochene Wort das Potenzial trug, durch das Überschreiten aller Grenzen Wirklichkeit zu werden… In diesem Kontext ist der von mir entworfene Codex Corpus die Essenz und die letzte Frucht meiner jahrelangen, stillen und schrittweisen Arbeit. Wenn es nicht als Arroganz empfunden wird, sehe ich ihn aus meiner Sicht als eine Art „Frucht der Reife“. Ob ein Leben ausreichen wird, um ihn zu teilen, weiß ich nicht. Aber ich hoffe es…

Wenn Sie mich auf meiner Reise begleiten, haben wir die Chance, gemeinsam zu sehen und zu lernen.

Mit herzlichen Grüßen,

HE

יומנו של הפלנֵר

ההליכות בעיר אינן רק פעולה פיזית; הן גם דרך חשיבה. מזה שנים רבות, בכל פעם שאני רוצה לחשוב, להישאר לבד עם עצמי או להירגע, אני יוצא מביתי והולך. אני לא חושב יותר מדי לאן, אני כבר אמצא מקום… ערים לא היו כך בעבר, גם למקום שבו אני גר היה מרקם ואופי ייחודיים משלו. כאילו דיבר עם האנשים… הרחובות העדים לחייך, בית קפה שהרגל שלך מורגלת אליו, קונדיטוריה או קולנוע שאליהם הולכים במפגשי חברים, אינם רק עדים לחייך, הם הופכים גם לחבריך. לדעתי, העיר היא גם מקום פסיכולוגי ומשמעותה חבויה במחשבותיך. לאחר זמן מה, ההבחנה מתחילה להיטשטש ונוצר קשר עמוק של שייכות בינך לבין המקום שבו אתה חי. אתה הופך להיות הוא, מבלי דעת…

הפלנֵר הוא, במובן מסוים, אדם כזה; זהו כינוי לאדם שפוסע ברחובות העיר בצעדים שנראים חסרי מטרה, אך למעשה מלאים בהתבוננות עמוקה ובמסע פנימי. דמות זו, שאנו מכירים בעיקר דרך ויימאר וולטר בנימין, המשוטטת בפסאז’ים של פריז במאה ה-19 תוך שמירה על בדידותה בתוך הקהל, היא גם העדה וגם הפרשנית של העיר. גם ההליכות שלי הן כאלה; בכל צעד, עקבות העבר וקולות ההווה מתערבבים זה בזה. סיפורים שנספגו בין אבני המרצפות, השתקפויות בחלונות הראווה, צלו של עץ עתיק בפינת הרחוב… כל אלה הם משפטים שקטים שהעיר לוחשת לי. כשאני הולך, לא רק המרחבים נפתחים, אלא גם התודעה שלי, שכבה אחר שכבה; העיר הופכת למפת מחשבותיי.

בעיניי, זו לא חייבת להיות רק הליכה פיזית, מוחשית. כשם שאנו משוטטים בתודעתנו בזמן הליכה ברחובות העיר, אנו יכולים לערוך מסע דומה גם בכתיבה ובדיבור. ואכן, ביצירה זו ניסיתי לתפוס מעט מזה. הבלוג הוא כמו מפת חוויות ומחשבות, הרחובות נקראים כטקסטים, והטקסט מוצא את מקבילו בפינה כלשהי בחיים, במחשבה או בעיצוב. כל פינה, כל שלט, כל שתיקה נושאים משמעות, צבע וטון ייחודיים לאותה חוויה, אך בהתייחסות לסביבתם בגיאוגרפיה מחשבתית זו. הכתבים מתקדמים כרשימותיו של מתבונן המנסה לתפוס את המשמעויות הללו. הפרטים שנתקלים בהם בזמן הליכה, חוויה או חשיבה קובעים את קצב הכתיבה. כתובת גרפיטי, המתנה בתחנת אוטובוס, האור העמום של פסאז’… אלו הם רכיבי הסיפור החבויים בחיי היומיום… דברים דומים קיימים בצורות שונות גם בחיינו ובמבנה הנפשי שלנו, בגיאוגרפיה המחשבתית שלנו; אף על פי שהפיכתם לגלויים היא עניין של בחירה, הם קיימים, הם שם. ואכן, כתבים אלה קיימים כדי להפוך רכיבים אלה לגלויים. כשם שהקשר שלנו עם העיר משתנה עם הזמן, כך גם הקשר שאנו יוצרים עם עצמנו ועם מעמקי נשמתנו משתנה באותו אופן. זהו חלק מהחיים, בלתי נמנע, אך טוב שכך! במערכת התפתחות זו, פרטים רבים וזוויות שונות מראים את עצמם והופכים לגלויים. בדיוק כמו בכתביו של אמן המסות מונטיין… בדיוק כפי שמתארים זאת ק.ג. יונג, ברוך שפינוזה (זכרו את ‘acquiescentia’), ולטר בנימין ואחרים… ואכן, בעוד שהפוסטים הראשונים בבלוג התקדמו בהיסוס, בסוג של התבוננות זהירה, התכנים האחרונים נשלטים על ידי ניתוחים אינטלקטואליים. העיר כאן אינה עוד רק במה; היא מתנהגת כדמות. שינוי זה משקף גם את התפתחות הבלוג.

גם המבנה הצורני של הכתבים התפתח עם הזמן. בעוד שבתחילה הופיעו טקסטים קצרים וישירים יותר, בכתבים האחרונים ניתנה עדיפות לנרטיבים ארוכים ורב-שכבתיים. המחשבה והכתיבה, שהתפתחו עם הניסיון, מצאו בהדרגה את קולן, אופיין וביטחונן העצמי. לדעתי, שינוי צורני זה משנה גם את יחסו של הקורא לטקסט. “יומנו של הפלנר” מתפקד גם כמקבילה אינטלקטואלית ורוחנית ליומן עיר דיגיטלי, כמרחב לדיון ולהתחשבנות. כל כתב נושא את עקבותיה של הליכה פנימית. עקבות אלה יוצרים זיכרון אישי וציבורי כאחד. הבלוג הופך למרחב נרטיבי המתעד את הקשר הרב-שכבתי הזה עם העולם, הנחווה דרך החיים הרוחניים המסומלים בעיר.

סיפורו של מאמר: כיצד נולדה הביקורת על “ארבעה עצים” של אגון שילה?

להיות עד להתפתחות המחשבה והרוח בזמן כתיבה היא כנראה זכות. פיתחתי מודעויות פנימיות חדשות כלפי סוגות שהכרתי קודם לכן, גם אם לא לעומק, וניסיתי לשתף את הקורא במסע זה. פיתחתי גישות חדשות ליצירות אמנות רבות, לצורות חשיבה ואף לאנשים שחשבתי שאני מכיר. ביקורת אמנות היא אחת מהן. אני רוצה לחלוק זאת בקצרה; הן בשל יכולתה הגבוהה להסביר את הבלוג ואת הקשר שלי עם עבודתי, והן משום שהיא מהווה דוגמה אסתטית הממחישה מדוע הבלוג מסמל סוג של מסע אינטראקטיבי. ביקורת אמנות, למשל, לדעתי, לפחות היום, אינה רק פרשנות של ציור; היא גם מעקב אחר עקבותיו של קשר רגשי הנוצר עם הצופה. זהו שינוי קבוע אצלי וסוג של שכבה עליונה שהוספתי להשקפתי. אך שינוי זה לא קרה מעצמו; אני חב אותו לחוויית גילוי באמצעות כתיבה. הבנתי זאת במאמר שבו ניסיתי לעסוק בנושאים כמו בדידות, התנגדות וקונפליקט פנימי דרך הציור “ארבעה עצים” של הצייר האקספרסיוניסטי האוסטרי אגון שילה, שאני מעריץ מזה זמן רב. כפי שצוין לעיל, האדם משתנה ומתפתח בזמן כתיבה; נקודות מבט חדשות מציעות את עצמן בפניו! כך, העצים שאתה מסתכל עליהם במשך שנים הופכים למטאפורות לנפש האדם. הצבעים, הקומפוזיציה והחללים הריקים של ציור מהווים את אבני היסוד של הכתיבה ואת הרחובות הלא-נודעים בנשמתך. כל רכיב חזותי מעלה מחשבה חדשה ושונה שלא היית מודע לה קודם. קריאות אלה קובעות את קצב הכתיבה. ניתוח חזותי מתמזג עם ניתוח אינטלקטואלי. שפת הכתיבה יוצרת איזון טכני ורגשי כאחד. מידע מתחום תולדות האמנות משולב עם פרשנויות אישיות. מבנה זה מאפשר לקורא גם לרכוש ידע וגם ליצור קשר רגשי עם הטקסט. בסוף המאמר, עוקבים אחר עקבות הקשר שנוצר עם הציור. הצופה אינו מביט רק ביצירת אמנות, אלא גם בעולמו הפנימי. מבט זה הוא אחד מיעדיו המרכזיים של המאמר. האמנות מוצגת כמרחב של התמודדות.

מאמר זה הפך לתוכן הנקרא ביותר בבלוג. עניין הקוראים נוטה לטקסטים שבהם אמנות משולבת עם פרשנויות אישיות. מצב זה מהווה אינדיקציה לכיוונים חדשים ביצירת תוכן. הקשר בין אמנות לפסיכולוגיה בולט כנושא רב-עוצמה בסיפר הדיגיטלי.

כיצד הוקמו אתרי Parallax? מהי המוטיבציה והמטרה הבסיסית?

כיום, דפי אינטרנט מסוגלים לבצע תרגום אוטומטי. לכל דפדפן יש כעת פונקציה זו. אך ישנה מציאות נוספת, ושמה הוא אנגלית. לא משנה מה יאמרו, אנגלית היא שפה עולמית אמיתית כבר למעלה ממאה שנה; זוהי שפה שכולם יודעים כעת, במידה זו או אחרת, ונראה שנוחות שירותי התרגום לא תשנה זאת. קורא דובר אנגלית אינו מעדיף לקרוא דפים בשפות אחרות, אלא אם כן הם חשובים לו מאוד, ואף, למרבה הצער, מוצא אותם במבט ראשון לא סימפטיים וסוגר אותם. הניסיון האישי שלי הראה לי זאת. Parallax Review יצא מתוך מחשבה זו; להתגבר על הדעה הקדומה והאנטיפתיה הנובעות ממחסום השפה ולהבטיח שהתוכן יגיע לקורא. מסיבה זו, ב-Parallax Review, תמצאו תרגום מתוקן לאנגלית של כמה מטקסטי המחקר הנדונים ב-Parallax İnceleme. אבל אם אתם קוראים בטורקית, לא תמצאו הרבה, שכן כל המאמרים כאן מתפרסמים בעיקר ובראשונה בדפי אינטרנט אחרים בשפה הטורקית. עם זאת, מבחר מאמרים מאתרים אחרים מוצגים לעיונם של קוראי האנגלית ב-Parallax Review. בסיס האתר נשען על Parallax İnceleme המפרסם בטורקית. לכן, Parallax İnceleme הוא זה שיש להציג בראש ובראשונה.

Parallax İnceleme מציע לקורא תפיסה משתנה ולא דעה קבועה. מבחינה זו, הוא יכול להראות סטיות משמעותיות מהפרספקטיבה האקדמית והאנליטית המשתמעת מהמונח “İnceleme” (בחינה/סקירה). אף על פי שלתוכן האתר יש נטיות אנליטיות, הוא נוצר לעיתים קרובות כתוצר של הצורך להתמקד ישירות בסוג של “שקול כוחות” ו”נקודות עיוורות” כדי לאפשר את נקודת המבט הרב-צדדית הנדרשת כיום. מבחינה זו, הוא פועל מתוך סובייקטיביות; אך ברגישות שניתן לייצר רק באמצעות זיקוק של הניסיון האנושי, ולכן הוא מעדיף להרחיב את עצמו באמצעות פרשנות וחוויה. כל מאמר מתחיל בשינוי פרספקטיבה. שינוי זה מגביר את המעורבות האינטלקטואלית של הקורא. הביקורת מוצגת כבסיס לדיון.

“אהבה ראשונה”: סיפורו של “יומנו של הפלנר”

Flanörün Günlüğü (יומנו של הפלנר), המעניק לאתר זה את שמו, תופס גם מקום מיוחד עבור הכותב, שכן הוא “אהבתו הראשונה”. כמו ילד בכור; הכותב זוכר את הלילה שבו נולד, כיצד מחשבותיו זרמו מעצמן לדף שנפתח במפתיע, את ההד המונוטוני של אצבעותיו המקישות על המקלדת באולם ספרייה שומם, בלילה קר, כאילו היה זה אתמול. בלוג זה, שהתפתח טיפה אחר טיפה במאמץ צנוע וחובבני, הוא גם האב הרוחני של האתר המקיף יותר שאתם צופים בו כעת, העומד על סף רמה מתקדמת ומקצועית יותר… הנושאים הנדונים ב”יומנו של הפלנר” כוללים קולנוע, ספרות, אמנות חזותית ותרבות דיגיטלית. כל תוכן שואף לדון בהקשרים חברתיים ואסתטיים דרך יצירה מסוימת. גישה רב-שכבתית זו מציעה לקורא דרכי חשיבה שונות. שפת המאמרים, אף שלעיתים יכולה להיות מושגית וצפופה, נעשית נגישה יותר באמצעות דוגמאות שונות. המושגים, תוך כדי הסברם, מקבלים הקשר באמצעות דוגמאות קונקרטיות בתוך הטקסט. מבנה זה מקל על הקורא לעקוב אחר הטקסט.

בעיצוב החזותי, ניתנת עדיפות לקווים חדים המנוגדים לגוונים תכולים. בחירה זו תומכת במבנה הביקורתי של הבלוג, ובמקביל שואפת להרגיע את הקורא על ידי רמיזה לסגנון ביטוי חופשי הפותח דלת לחופש המחשבה. סידור הדף מבטיח גישה נוחה לתכנים. התמונות משלימות את המבנה המושגי של הטקסט. הבלוג מציע דרך חשיבה חדשה על ידי מתן דוגמה בתחום הביקורת הדיגיטלית. הביקורת אינה רק הערכה; היא משמשת גם כהזמנה. הקורא מעורב באופן פעיל בטקסט. מעורבות זו היא גם אחת ממטרותיו הבסיסיות של הבלוג…

כתיבתה של “מחברת אגדות”

צורת האגדה נושאת בעיקר את קלילותו ופיוטיותו של הסיפור. בלוג זה יצא לדרך במטרה זו. מטרתו הייתה לתת מקום לסיפורים נוסטלגיים ורכים, לפתוח דלת לצורות ניסיוניות, ולחבר בין סוגת הנובלה, שאינה מוכרת במחוזותינו, לבין המונח המקומי “תפריקה” (סיפור בהמשכים). אך מול הניסיוניות הזו ומציאות החיים, צצו גם כתבים ריאליסטיים נוקשים כמו “הילד האורח”. בבלוג, כל כתב יוצא לדרך בראש ובראשונה כסיפור. לכן הם מתחילים כמו סיפורים ובהדרגה מוצאים את קולם. במילים אחרות, הם מתנודדים בחופשיות. אך בסופו של דבר, כולם משאירים חותם מחשבתי. הסיפור הופך לחוויה רגשית.

הנושאים הנדונים ב”מחברת אגדות” כוללים ילדות, זמן, שכחה ודמיון. הסיפורים מועשרים ברכיבים סמליים. כל סיפור מעורר רגש. קריאות אלה מאפשרות לקורא להתחבר לטקסט. שפת הכתבים נושאת מבנה פיוטי וקצבי. המשפטים קצרים, אסוציאטיביים ורגשיים. מבנה זה מאפשר לקורא לחוות את הטקסט כסיפור. בסיפר מוצגים יחד בהירות ורגשיות. בבחירה החזותית ניתנת עדיפות לגווני פסטל ולרכיבים מאוירים. התמונות תומכות באווירת הטקסט. סידור הדף בנוי כך שיעקוב אחר זרימת הסיפור. ההרמוניה בין החזותי לטקסט מגבירה את השפעת הסיפור. בקיצור, “מחברת אגדות” מציעה מרחב שבו הקורא יכול ליצור קשר רגשי. כל כתב מעורר זיכרון; מחיה מחדש רגש. מבחינה זו, הבלוג שואף לשחזר את כוחו של הסיפר במרחב הדיגיטלי.

מרחב כחול שנתלש מהשמש: “טיפות שמש” כמקום שבו השירה נושמת

“טיפות שמש” הוא בלוג המשלב את קלילותה של השירה הדיגיטלית עם עומק אינטלקטואלי. מרחב זה הוא מקום שבו המילים אינן רק נושאות משמעות, אלא גם מדברות באור, בצבע ובקצב. כל שיר נופל על הדף כטיפה — שקט אך מהדהד. בבלוג זה, השירה אינה רק סוגה; היא צורה, אווירה, קריאה. השירים שאני כותב מתחילים בדימויים המסוננים מחיי היומיום. אור בוקר, אדן חלון, תחנת רכבת תחתית… אלו הן נקודות המוצא של השיר. כל שיר מתחיל בהתבוננות אך מסתיים ברגש. “טיפות שמש” הוא מרחב העוקב אחר עקבות המעברים הללו. השירה, כאן, היא צורת מעבר.

המבנה החזותי של הבלוג עוצב כך שיתמוך באווירת השירים. צבעי הרקע הם בגווני פסטל; הטיפוגרפיה פשוטה אך קצבית. כל שיר מוצג עם מלווה חזותי — לפעמים קולאז’, לפעמים איור, לפעמים רק חלל ריק. רכיבים חזותיים אלה משלימים את שתיקת השיר. הדף אינו מתנהג כספר שירה, אלא כרגע של שירה.

השפה המשמשת ב”טיפות שמש” רחוקה מתבניות השירה הקלאסיות אך מלאה באסוציאציות. חריזה חופשית, שורות קצרות, דימויים בלתי צפויים… מבנה זה מאפשר לקורא לחוות את השיר לא כסיפור, אלא כחוויה. כל שיר עוקב אחר עקבותיו של רגש אך אינו מגדיר אותו. אי-ההגדרה היא החופש הפואטי של בלוג זה. נושאי השירים כוללים זמן, זיכרון, אור, בדידות וארעיות. נושאים אלה אינם מעובדים ישירות; הם נרמזים באמצעות דימוי, שתיקה, חלל ריק. למשל, בשיר “Stultifera Navis”, מתוארת רק ההשפעה המתמשכת של חלום, אך הקורא חש לעומק פרידה. כי רגש החלום וחוויית החיים המכוונת אותו מהווים למעשה את המקור לכך… אינטואיטיביות זו מהווה את הבסיס לתפיסת השירה של הבלוג. בקיצור, “טיפות שמש” הוא מרחב החוקר את אפשרויותיה של השירה הדיגיטלית. הצגת השירים באמצעות מודולי HTML ו-CSS נעשתה בכוונה תחילה באופן שונה מפורמט הספר הקלאסי. כל שיר מוצג במבנה של כרטיס; מותאם למובייל, נתמך חזותית וקצבי. עם אפקטים של ריחוף, רקע השורות משתנה; הקורא לא רק קורא את השיר, אלא נכנס איתו לאינטראקציה.

חלק מהשירים בבלוג יכולים להיות מוצגים גם בפורמט של קריאה קולית. עדיין לא הועלתה הקלטה כזו, אך הבלוג פותח כך שיתאים לחוויה זו. הקלטות קוליות כאלה יעבירו את קצב וטון השיר באופן ישיר יותר לקורא. הקורא יוכל לחוות את השיר הן חזותית והן שמיעתית, ולחיות אותו לעומק בחייו ובעולמו הרגשי. חוויה רב-ממדית זו היא חלק מהמאמץ לחקור צורות חדשות של שירה דיגיטלית…

ב”טיפות שמש”, השירה אינה רק תוכן; היא חיפוש צורני. כל שיר הוא ניסיון צורני. לעיתים שורות המסודרות כציור; לעיתים דימויים ההופכים לדיאלוג. גיוון צורני זה חושף את הפן הניסיוני של הבלוג. השירה, כאן, היא גם תוכן וגם מבנה. בקיצור, “טיפות שמש” הוא הצעה צנועה לאופן שבו ניתן להציג שירה בעידן הדיגיטלי. השירה, כאן, אינה רק נכתבת; היא מעוצבת, מוצגת, נחווית. כל שיר נופל על הדף כטיפה. טיפות אלה מנצנצות באור השמש; לעיתים הופכות לצל, לעיתים להד…

קודקס קורפוס: האם חיים שלמים מספיקים?

בשלב מסוים במסעי, הבנתי שכל מאגר הידע בעולם וכל מה שנברא, הם למעשה הופעות שונות של מציאות אחת, שלמה, שנראית כאילו היא מקוטעת; שהכל קשור זה לזה בקשרים בלתי נראים. למעשה, מחשבה זו הייתה בראשי במשך שנים: המציאות היא אחת; יש לה רק פנים שונות. אנו מחלקים את הפנים הללו לחלקים כדי שנוכל לבחון אותם בפירוט רב יותר. פיצול זה ברמה המופשטת תרם תרומה גדולה לקדמה המדעית; הוא הסיר מכשולים מיותרים בפני האנושות והביא אותה לקפיצת דרך. אך לאותו פיצול יש גם הד בנפש האדם: פילוג רוחני, סוג של משבר פנימי. כן, הוא מוביל למשבר, שכן פיצול זה אינו נשאר רק שיטה מושגית, אלא גם משנה את אופן תפיסת הקיום. בחינת החלקים בנפרד חיונית להבנת השלם; אך בתהליך זה, הקשרים האמיתיים והבלתי נראים בין החלקים הולכים ומיטשטשים. ככל שהתודעה האנושית נשבית בקסם הפרטים, היא אינה מסוגלת עוד לשמוע את ההרמוניה השקטה של השלם ואת העבודה החשובה באמת של התזמורת שבה הוא מתעצב. כך, בעוד הידע מתרבה, עומק המשמעות פוחת; התפתחות וניכור צומחים זה לצד זה, כשני אחים הנובטים מאותו שורש.

ההבנה שלי לגבי טבעה הכולל של המציאות כיוונה את מחקריי לתקופות קדומות של תולדות המחשבה — לאותם זמנים אגדיים שבהם ענקים עדיין שוטטו על פני האדמה, שבהם למילה שנאמרה היה פוטנציאל להפוך למציאות על ידי חציית כל הגבולות… בהקשר זה, קודקס קורפוס שעיצבתי הוא תמצית ופרי אחרון של עבודותיי שניהלתי בעצמי, בשקט וצעד אחר צעד, במשך שנים. אם הדבר לא ייתפס כיהירות, אני רואה בו, מנקודת מבטי, סוג של “פרי בשלות”. איני יודע אם חיים שלמים יספיקו כדי לחלוק אותו. אבל אני מקווה שכן…

אם תצטרפו אליי למסעי, תהיה לנו הזדמנות לראות וללמוד יחד.

באהבה,

RU

Дневник фланера

Прогулки по городу — это не просто физическое движение, но и способ мышления. Уже много лет, когда бы я ни захотел поразмыслить, остаться наедине с собой или расслабиться, я выхожу из дома и иду. Я не особо задумываюсь, куда идти, место так или иначе найдется… Раньше города не были такими; место, где я живу, тоже обладало своей неповторимой фактурой и характером. Оно словно говорило с людьми… Улицы, которые становятся свидетелями вашей жизни, кафе, к которому привыкли ваши ноги, кондитерская или кинотеатр, куда вы ходите на встречи с друзьями, — все это не только свидетели вашей жизни, но и ваши друзья. На мой взгляд, город — это еще и психологическое пространство, и его смысл скрыт в ваших мыслях. Спустя некоторое время грань начинает стираться, и между вами и местом, где вы живете, возникает глубокая связь принадлежности. Вы становитесь им, сами того не зная…

Фланер — это, в некотором смысле, такой человек; так называют того, кто делает по улицам города шаги, кажущиеся бесцельными, но на самом деле наполненные глубоким наблюдением и внутренним путешествием. Эта фигура, которую мы знаем в основном через Веймар и Вальтера Беньямина, бродящая по парижским пассажам XIX века, сохраняя свое одиночество в толпе, является одновременно и свидетелем, и толкователем города. Мои прогулки тоже таковы; с каждым шагом следы прошлого смешиваются со звуками настоящего. Истории, впитавшиеся в брусчатку, отражения в витринах, тень старого дерева на углу… Все это — безмолвные фразы, которые шепчет мне город. Когда я иду, открываются не только пространства, но и мой собственный разум, слой за слоем; город превращается в карту моих мыслей.

Для меня это не обязательно должна быть чисто физическая, конкретная прогулка. Точно так же, как мы блуждаем в своем уме, гуляя по улицам города, мы можем совершать подобное путешествие, когда пишем и говорим. И в этой работе я постарался немного уловить это. Блог — это словно карта опыта и мыслей; улицы читаются как тексты, а текст находит свое соответствие в каком-то уголке жизни, в мысли или в дизайне. Каждый угол, каждая вывеска, каждая тишина в этой географии мысли несут в себе смысл, цвет и тон, уникальные для этого опыта, но находящиеся в связи с окружением. Тексты движутся вперед, как заметки наблюдателя, пытающегося уловить эти смыслы. Детали, встречающиеся во время прогулки, переживания или размышления, определяют ритм письма. Надпись на стене, ожидание на автобусной остановке, тусклый свет пассажа… Это повествовательные элементы, скрытые в повседневной жизни… Подобные вещи в разных формах существуют и в нашей жизни, и в нашей душевной структуре, в нашей географии мысли; хотя делать их видимыми — это вопрос выбора, они есть, они там. И эти тексты существуют для того, чтобы сделать эти элементы видимыми. Подобно тому, как со временем меняются наши отношения с городом, так же меняются и отношения, которые мы строим с самими собой и с глубинами нашей души. Это часть жизни, неизбежная, но, к счастью, она есть! В этой системе развития множество деталей и различных ракурсов проявляются и становятся видимыми. Точно как в эссе великого эссеиста Монтеня… Точно как в рассказах К. Г. Юнга, Баруха Спинозы (вспомните «acquiescentia»), Вальтера Беньямина и других… Действительно, если в первых статьях блога преобладала некая нерешительность, продвижение на ощупь, своего рода осторожное наблюдение, то в последних материалах преобладают интеллектуальные анализы. Город здесь уже не просто сцена, он ведет себя как персонаж. Эта трансформация отражает и развитие самого блога.

Формальная структура текстов также эволюционировала со временем. Если вначале это были более короткие и прямые тексты, то в последних статьях предпочтение отдается более длинным и многослойным повествованиям. Мысль и письмо, развиваясь с опытом, постепенно обрели свой собственный голос, характер и уверенность. На мой взгляд, это формальное изменение также преобразует отношения читателя с текстом. «Дневник фланера» также функционирует как интеллектуальный и духовный аналог цифрового городского дневника, как пространство для дискуссий и осмысления. Каждая статья несет в себе след внутренней прогулки. Эти следы формируют как личную, так и общественную память. Блог становится повествовательным пространством, документирующим эти многослойные отношения с миром, переживаемые через духовную жизнь, символизируемую городом.

История одной статьи: Как появилась критика «Четырех деревьев» Эгона Шиле?

Быть свидетелем развития мысли и духа во время письма — это, должно быть, привилегия. Я развил новое внутреннее осознание по отношению к жанрам, с которыми раньше был знаком, хоть и неглубоко, и постарался вовлечь читателя в это путешествие. Я выработал новые подходы ко многим произведениям искусства, образам мыслей и даже к людям, которых, как мне казалось, я знал. Художественная критика — одна из них. Я хочу кратко поделиться этим; и потому, что это хорошо объясняет суть блога и моих отношений с работой, и потому, что это представляет собой эстетический пример того, почему блог означает своего рода интерактивное путешествие. Художественная критика, например, на мой взгляд, по крайней мере сегодня, — это не просто интерпретация картины, но и отслеживание эмоциональной связи, установленной со зрителем. Это необратимое изменение во мне и своего рода надстройка, которую я добавил к своему собственному видению. Но это изменение не произошло само по себе; я обязан им опыту открытия через письмо. Я осознал это в статье, где пытался рассмотреть темы одиночества, сопротивления и внутреннего конфликта на примере картины австрийского экспрессиониста Эгона Шиле «Четыре дерева», которую я давно люблю. Как уже упоминалось выше, человек преображается и трансформируется во время письма; новые точки зрения предлагают себя ему! Так, деревья, на которые вы смотрели годами, становятся метафорами человеческой души. Цвета, композиция и пустоты картины становятся основными строительными блоками текста и неизведанными улицами вашей души. Каждый визуальный элемент вызывает новую, иную мысль, о которой вы раньше и не подозревали. Эти призывы определяют ритм письма. Визуальный анализ сливается с интеллектуальным. Язык текста устанавливает как технический, так и эмоциональный баланс. Сведения из истории искусств смешиваются с личными интерпретациями. Эта структура позволяет читателю и получать знания, и устанавливать эмоциональную связь с текстом. В конце статьи прослеживаются следы отношений, установленных с картиной. Зритель смотрит не только на произведение искусства, но и в свой собственный внутренний мир. Этот взгляд — одна из основных целей статьи. Искусство представляется как пространство для столкновения с собой.

Эта статья стала самым читаемым материалом в блоге. Интерес читателей направлен на тексты, где искусство сочетается с личными интерпретациями. Эта ситуация является показателем новых направлений в создании контента. Связь между искусством и психологией выступает как сильная тема в цифровом повествовании.

Как были созданы сайты Parallax? Основная мотивация и цель

В наше время веб-страницы научились делать автоматический перевод. Теперь эта функция есть у каждого браузера. Однако есть и другая реальность, и имя ей — английский язык. Что бы кто ни говорил, английский уже более ста лет является полноценным мировым языком; это язык, который все в той или иной степени знают, и удобства переводческих сервисов, похоже, этого не изменят. Читатель, знающий английский, предпочитает не читать страницы на других языках, если они для него не очень важны; более того, к сожалению, с первого взгляда он находит их антипатичными и закрывает. Мой личный опыт показал мне это. Parallax Review и возник из этой мысли: преодолеть предубеждение и антипатию, вызванные языковым барьером, и обеспечить доступность контента для читателя. Поэтому на Parallax Review вы найдете отредактированный английский перевод некоторых исследовательских текстов, рассматриваемых на Parallax İnceleme. Но если вы читаете на турецком, вы не найдете там многого, так как все статьи здесь в основном и в первую очередь размещаются на других веб-страницах, публикующихся на турецком языке. Однако некоторые избранные статьи с других сайтов предлагаются вниманию англоязычных читателей на Parallax Review. Основа сайта — это турецкоязычный Parallax İnceleme. Поэтому в первую очередь следует представить именно его.

Parallax İnceleme предлагает читателю скорее изменчивое восприятие, чем фиксированную точку зрения. В этом отношении он может демонстрировать значительные отклонения от академической и аналитической перспективы, подразумеваемой термином «İnceleme» (Исследование/Обзор). Хотя контент сайта имеет аналитическую направленность, он часто возникает как результат необходимости прямого сосредоточения на своего рода «синтезе» и «слепых зонах», чтобы вместить многогранный взгляд, требуемый современностью. В этом плане он действует с субъективностью, но с чувствительностью, которая может быть выработана только через дистилляцию человеческого опыта, и поэтому предпочитает расширяться через интерпретацию и опыт. Каждая статья начинается со смены перспективы. Эта смена усиливает интеллектуальное участие читателя. Критика представляется как площадка для дискуссии.

«Первая любовь»: История «Дневника фланера»

Flanörün Günlüğü («Дневник фланера»), давший название этому сайту, также занимает особое место для автора, поскольку является его «первой любовью». Словно первый ребенок; автор помнит ночь его рождения, как его мысли сами собой полились на неожиданно открывшуюся страницу, как в холодную ночь в пустом зале библиотеки отдавался эхом монотонный стук его пальцев по клавишам, — все это он помнит, как будто это было вчера. Этот блог, который рос капля за каплей, благодаря скромным и любительским усилиям, также является идейным вдохновителем более масштабного сайта, который вы сейчас просматриваете, стоящего на пороге более продвинутого и профессионального уровня… Темы, рассматриваемые в «Дневнике фланера», включают кино, литературу, изобразительное искусство и цифровую культуру. Каждый материал нацелен на обсуждение социальных и эстетических контекстов через конкретное произведение. Этот многослойный подход предлагает читателю различные способы мышления. Язык статей, хотя иногда может быть концептуальным и насыщенным, становится более доступным благодаря различным примерам. Понятия, объясняясь, обретают контекст через конкретные примеры в тексте. Эта структура облегчает читателю следование за текстом.

В визуальном дизайне предпочтение отдается четким линиям, контрастирующим со светло-голубыми тонами. Этот выбор поддерживает критическую структуру блога и в то же время направлен на то, чтобы расслабить читателя, намекая на свободный стиль выражения, открывающий дверь свободе мысли. Макет страницы обеспечивает легкий доступ к контенту. Изображения дополняют концептуальную структуру текста. Блог предлагает новый способ мышления, представляя пример в области цифровой критики. Критика выполняет не только оценочную функцию, но и функцию приглашения. Читатель активно вовлекается в текст. Это участие также является одной из основных целей блога…

Написание «Сказочной тетради»

Форма сказки по своей сути несет в себе легкость и поэтичность повествования. Этот блог и был начат с этой целью. Его задачей было дать место ностальгическим и мягким повествованиям, приоткрыть дверь для экспериментальных форм и соединить жанр новеллы, не очень известный в нашей стране, с нашим его выражением — «тефрика» (роман с продолжением). Однако на фоне этой экспериментальности и жизненной реальности появились и жестко-реалистичные тексты, такие как «Мальчик-гость». В блоге каждый текст изначально отправляется в путь как повествование. Поэтому они начинаются как истории и постепенно находят свой собственный голос. Иными словами, они свободно колеблются. Но в конце концов все они оставляют интеллектуальный след. Повествование превращается в эмоциональный опыт.

Темы, рассматриваемые в «Сказочной тетради» (Bir Masal Defteri), включают детство, время, забвение и мечту. Повествования обогащены символическими элементами. Каждая история вызывает эмоцию. Эти призывы позволяют читателю установить связь с текстом. Язык текстов имеет поэтическую и ритмическую структуру. Предложения короткие, ассоциативные и эмоциональные. Эта структура позволяет читателю воспринимать текст как повествование. В изложении ясность и эмоциональность представлены вместе. В выборе изображений предпочтение отдается пастельным тонам и иллюстративным элементам. Изображения поддерживают атмосферу текста. Макет страницы структурирован так, чтобы следовать за потоком истории. Гармония между изображением и текстом усиливает воздействие повествования. Короче говоря, «Сказочная тетрадь» предлагает пространство, где читатель может установить эмоциональную связь. Каждый текст вызывает воспоминание, заставляет заново пережить чувство. В этом аспекте блог стремится воссоздать силу повествования в цифровой среде.

Синее пространство, оторвавшееся от солнца: «Солнечные капли» как место, где дышит поэзия

«Солнечные капли» (Güneş Damlaları) — это блог, который объединяет легкость цифровой поэзии с интеллектуальной глубиной. Это пространство, где слова не просто несут смысл, но и говорят светом, цветом и ритмом. Каждое стихотворение падает на страницу, как капля, — тихо, но с эхом. В этом блоге поэзия — это не просто жанр; это форма, атмосфера, призыв. Стихи, которые я пишу, начинаются с образов, отфильтрованных из повседневной жизни. Утренний свет, подоконник, станция метро… Это отправные точки стихотворения. Каждое стихотворение начинается с наблюдения, но заканчивается чувством. «Солнечные капли» — это пространство, которое отслеживает эти переходы. Поэзия здесь — это форма перехода.

Визуальная структура блога была разработана так, чтобы поддерживать атмосферу стихов. Цвета фона — пастельные; типографика простая, но ритмичная. Каждое стихотворение представлено с визуальным сопровождением — иногда это коллаж, иногда иллюстрация, иногда просто пустота. Эти визуальные элементы дополняют тишину стихотворения. Страница ведет себя не как поэтический сборник, а как поэтический момент.

Язык, используемый в «Солнечных каплях», далек от классических поэтических канонов, но полон ассоциаций. Свободный стих, короткие строки, неожиданные образы… Эта структура позволяет читателю воспринимать стихотворение не как повествование, а как опыт. Каждое стихотворение следует за чувством, но не определяет его. Неопределенность — это поэтическая свобода этого блога. Темы стихов включают время, память, свет, одиночество и мимолетность. Эти темы не рассматриваются напрямую; они угадываются через образ, тишину, пустоту. Например, в стихотворении «Stultifera Navis» рассказывается лишь о неизгладимом впечатлении от сна, но читатель глубоко чувствует разлуку. Потому что чувство сна и жизненный опыт, который его направляет, на самом деле и являются источником этого… Эта интуитивность составляет основу поэтического понимания блога. Короче говоря, «Солнечные капли» — это пространство, исследующее возможности цифровой поэзии. Представление стихов с помощью модулей HTML и CSS было намеренно сделано отличным от классического книжного формата. Каждое стихотворение представлено в виде карточки; адаптировано для мобильных устройств, с визуальной поддержкой и ритмично. При наведении курсора фон строк меняется; читатель не просто читает стихотворение, он взаимодействует с ним.

Некоторые стихи в блоге также могут быть представлены в формате аудиочтения. Пока такая запись не добавлена, но блог был разработан с учетом этой возможности. Такие аудиозаписи будут более прямо передавать читателю ритм и тон стихотворения. Читатель сможет воспринимать стихотворение как визуально, так и на слух, глубоко переживая его в своей жизни и эмоциональном мире. Этот многогранный опыт является частью усилий по исследованию новых форм цифровой поэзии…

В «Солнечных каплях» поэзия — это не только содержание, но и формальный поиск. Каждое стихотворение — это формальный эксперимент. Иногда строки расположены, как картина; иногда образы превращаются в диалог. Это формальное разнообразие раскрывает экспериментальную сторону блога. Поэзия здесь — это и содержание, и структура. Короче говоря, «Солнечные капли» — это скромное предложение о том, как можно представлять поэзию в цифровую эпоху. Поэзия здесь не просто пишется; она проектируется, представляется, переживается. Каждое стихотворение падает на страницу, как капля. Эти капли сверкают в солнечном свете; иногда превращаясь в тень, иногда в эхо….

Codex Corpus: Хватит ли целой жизни?

На одном из этапов моего пути я осознал, что все накопленные в мире знания и все сотворенное — это на самом деле различные проявления одной-единственной, целостной реальности, которая лишь кажется фрагментированной; что все связано невидимыми узами. На самом деле, эта мысль была в моей голове уже много лет: Реальность едина, у нее лишь разные лики. Мы делим эти лики на части, чтобы иметь возможность изучить их более детально. Эта фрагментация на уровне абстракции внесла огромный вклад в научный прогресс; она устранила ненужные препятствия на пути человечества и позволила ему совершить скачок в новую эру. Однако эта же фрагментация имеет и отклик в человеческой душе: духовное разделение, своего рода внутренний кризис. Да, она приводит к кризису, потому что эта раздробленность не остается лишь концептуальным методом, она также преобразует способ восприятия бытия. Изучение частей по отдельности необходимо для понимания целого; однако в этом процессе реальные и невидимые связи между частями постепенно стираются. Человеческий разум, очарованный магией детали, перестает слышать безмолвную гармонию целого и истинно важную работу оркестра, в котором оно обретает форму. Таким образом, по мере того как знание умножается, глубина смысла уменьшается; развитие и отчуждение растут бок о бок, как два брата, произрастающие из одного корня.

Ощущение этой целостной природы реальности направило мои исследования к древним периодам истории мысли — к тем сказочным временам, когда по земле еще бродили гиганты, когда произнесенное слово несло в себе потенциал стать реальностью, преодолевая любые границы… В этом контексте созданный мной Codex Corpus является квинтэссенцией и последним плодом моих многолетних, тихих и постепенных исследований. Если это не будет воспринято как высокомерие, я рассматриваю его, со своей точки зрения, как своего рода «плод зрелости». Хватит ли целой жизни, чтобы поделиться им, я не знаю. Но надеюсь, что хватит…

Если вы присоединитесь ко мне в моем путешествии, у нас будет шанс увидеть и узнать вместе.

С любовью,